Samurai love

'Zolang je neutraal bent is het goed. Ik zou niet willen dat er een vijand in de buurt woont.' Zei hij. Hij luisterde naar wat de man verder zei. 'Maak je maar geen zorgen. De anderen zullen binnenkort niet terugkomen en als ze dat wel doen dan zullen ze naar mij op zoek gaan. Of ze hier dan nog levend wegkomen is een andere vraag.' Zei hij tegen de grote, forse man voor hem. Hij negeerde de toon waarop de man alles zei. 'Waarom woon je eigenlijk zo afgelegen?' vroeg hij kalm. Hij vertrouwde dit alles gewoon niet. Aangezien de veiligheid van zijn mannen bij hem voorop staat wou hij niet verrast worden later.

"Hhmmmm hij leeft dus graag op zichzelf.." Dacht hij. Hij hield wel van de stilte die zo een leven met zich mee bracht. Als het niet voor de veiligheid van zijn mannen was dan zou hij al helemaal niet snel met iemand praten. Dan was hij zelfs eerder heel stil en afwachtend. Maar nu moest hij zijn mannen beschermen. De man leek hem geen kwaad in de zin te hebben dus besloot hij om de man te laten gaan. 'In dat geval laat ik je maar met rust. Dat zal beter voor ons beiden zijn.' Zei hij tegen de man. Hij draaide zich om en liep een paar stappen van het huisje vandaan. Voordat hij ver weg was stond hij even stil. Hij vond dat hij de man nog kans moest geven iets te zeggen als hij zou willen.

Er kwam een kleine grijns op zijn gezicht toen de man hem veel voorspoed met de strijd wenste. 'Dank u. Ik hoop dat u niet meer gestoord word en lekker in rust verder kan leven.' Zei hij kalm. Hij draaide zijn hoofd om door het laatste wat de man zei en hij glimlachte beleefd naar de man. 'Dank u wel. Ik zal het onthouden. Mijn naam is trouwens Masamune. Date Masamune. voor het geval als er ooit iemand van mijn mensen u komt vragen te helpen.' Zei hij dankbaar. Hij richtte zijn blik weer op de weg voor hem en liep terug naar zijn kamp.

Na een tijdje lopen was hij weer terug bij het kamp. Al meteen kwam kojuro naar hem toe gerend. 'En? nog sporen van de vijand?' Vroeg kojuro hem. 'Nee helemaal geen spoor van andere mensen. Nou ja.. Behalve dan een oudere man die woont in een huisje een paar minuten lopen van hier in die richting.' Zei hij terwijl hij naar de richting wees waar hij vandaan kwam. 'En hierbij zeg ik ook meteen dat niemand de man mag gaan opzoeken tenzij ze mijn toestemming hebben!' Zei hij streng tegen zijn mensen. 'Kojuro ik wil dat jij het eerst de wacht houd over het kamp. als je me nodig hebt dan ben ik in de tent om onze tegenaanval te plannen. We moeten ze uit dit gebied verjagen!' Zei hij waarna hij richting zijn tent liep. In zijn tent ging hij op de grond zitten met een kaart van het gebied voor hem en begon hij mogelijke aanvallen en tegenaanvallen te bedenken.

Zijn gedachten begonnen langzaam af te dwalen naar de man die hij eerder ontmoet had. Hij had het rustige en stille leven wat Date geweldig leek. Maar in plaats van dat leven had hij een leven vol gevechten. "Hoe zou het zijn om zo te leven? Zal hij eenzaam zijn?" Dacht hij stiekem. "Nee wacht. Hij wil weg blijven van mensen. wat denk ik nou!" Hij schudde even zijn hoofd en keek weer op de kaart. Net op dat moment kwam kojuro binnengelopen. 'Masamune-sama. De vijand is in beweging. Ze zijn de velden overgestoken naar onze vorige kampplaats en ze bewegen zich langzaam door de bossen. Als ze zo doorgaan dan..' Zei kojuro. 'Ja dan vinden ze ons weer en dan kunnen ze ons verassen. Maar dat gaat niet gebeuren als we ze voor zijn.' Zei hij. 'Aha! ik heb het. Er is een meertje in de buurt. Die ligt iets lager dan de rest van het bos. Als er een paar de vijand daarheen lokken dan kunnen we ze verassen.' Zei hij. Hij rolde de kaart op en liep naar buiten. Hij legde het plan uit aan zijn mannen en ze begonnen hun tocht door de bossen om het plan in gang te zetten.

Er waren een paar van zijn mannen in de bomen geklommen zodat ze van bovenaf konden aanvallen en hij was met de rest naar het meertje gegaan zodat ze niet te zien waren. Hij had een paar mannen gestuurd naar de vijand om ze naar hun toe te leiden. Het duurde niet lang eer zijn mannen weer terugkwamen rennen. Hij keek even omhoog van zijn lage schuilplaats en zag de vijand ook aankomen rennen. Hij was alleen wel verbaasd met hoeveel er waren. "Die lafaard.. Heeft hij al zijn troepen opgetrommeld om te vechten. Denkt hij dat hij het met drie keer zoveel mensen als ons het wel kan winnen?" dacht hij geërgerd. Toen de vijand bij hun was sprong hij uit zij schuilplaats net als de rest van zijn mensen. Doordat de mensen die in de bomen zaten ook naar beneden kwamen was de vijand omsingelt. Hij pakte een van zijn zes katanas uit de schede en viel de vijand aan. De rest volgde zijn voorbeeld en de vijand werd gedwongen zich te verdedigen. Hij vocht de ene na de andere tegenstander. Hij probeerde ze zo veel mogelijk in leven te laten alleen wel te zorgen dat ze niet meer door konden of wouden vechten. Hij had er namelijk een hekel aan om mensen te vermoorden als het niet nodig was. Het duurde niet lang of hij werd in het nauw gedreven door twee mensen. Hij pakte er nog een katana bij in zijn andere hand zodat hij ze makkelijker aan kon. Als een wervelstorm versloeg hij de tegenstanders totdat er eentje net het geluk had om hem neer te kunnen steken. Hij werd in zijn buik neergestoken en hij zakte door zijn knieën op de grond. Toen kojuro hem zo zag rende hij meteen naar zijn meester. 'Masamune-sama! Wat..' begon kojuro alleen kon hij zijn zin niet afmaken. 'Het gaat goed.. Ik wil dat je naar die man gaat waar ik over vertelde. Ga naar zijn huisje en vraag of hij ons komt helpen. Zeg maar dat ik je heb gestuurd. Als we de vijand nu niet terugdringen dan verwoestten ze alles op hun pad!' Zei hij. Hij haalde even diep adem en stond toen met moeite op. Hij pakte alle zes zijn katanas, drie per hand, en begon om de aanvallen van zijn tegenstanders te blokkeren.

Kojuro knikte op het bevel van zijn meester en ging onderweg naar het huisje. Hij wist niet precies waar het huisje was maar Masamune had de richting aangegeven. Hij zocht het bos af in de richting dat hem was gezegd. 'Sama!? Man-sama?' riep hij terwijl hij naar het huisje zocht. Het was nu wel moeilijker aangezien hij de naam van de man niet wist.

Zijn Kleding en harnas kleurde steeds roder en roder door al het bloed dat hij verloor. Ondank dat bleef hij nog steeds doorvechten zo lang als hij nog kon. Hij was nu omsingeld door een groepje en het enige wat hij kon was hun aanvallen blokkeren en hopen dat hij af en toe een aanval terug kon doen.

Kojuro:

Hij schrok toen er ineens een grote man uit een hutje kwam gelopen. "Is dit hem wel? Waarom snauwt hij zo?" dacht hij. "ach dat is niet mijn zaak. Masamune-sama vroeg naar hem." Hij ademt diep in en zet een paar passen naar de man toe. 'uuh... Ma.. Masamune vroeg om uw hulp. Hij.. heeft u nodig. Wilt u alstublieft helpen?' vroeg hij aan de grote man. Hij bekeek de man even en slikte. "Hij is wel... Groot." Dacht hij.

Hij had drie katanas weer terug in hun schede gedaan zodat hij zijn linkerhand vrij had. Met zijn vrije hand drukte hij op de wond om het bloedverlies ze min mogelijk te maken. Jammer genoeg was het een diepe wond dus echt stoppen deed het niet snel. Met zijn rechterhand weerde hij nog steeds aanvallen af en af en toe als er een opening was dan viel hij terug aan.

Kojuro:

'Mijn naam is Kojuro, Ik ben masamune-sama zijn rechterhand. Volgt u mij maar, Hiko-sama.' Zei hij en hij rende terug naar het gevecht. Het duurde niet ze heel lang of ze waren er. Hij wist nu tenminste een beetje de weg dus het was rechtstreeks lopen. Toen ze bij het gevecht aankwamen zag hij dat masamune omringt was door tegenstanders en de rest van hun hadden het ook zwaar om door de, wat leek op een eeuwige voorraad aan mensen, te komen.