Love story

Alex
Pearl kon niet eens uitpraten. Alex stond op, liep naar de hal toe en begon zijn jas aan te doen. Hij moest weten of het Jake was. Hij zal Jake vinden, dat moest! Ook speelde er in zijn achterhoofd dat het Jake misschien helemaal niet zou zijn… Alex wist niet op Lucky nog leefde. En hoe veel mensen hebben er wel niet een Corgi en blond haar. Super veel! Maar het kon Jake wel zijn, en Alex moest het gewoon weten.
Ik zal je vinden Jake.

‘En waar denk je dat jij naar toe gaat!?’ riep zijn moeder, die vanuit de keuken kwam. ‘Ik ga Jake opzoeken. Pearl heeft hem waarschijnlijk gezien op het station.’ Zei Alex met een volle stem terug, zijn jas over zijn schouder slaand. ‘Wat? Alex meen je dit nou? Het is maanden geleden!’ zijn moeder vond het maar raar dat Alex nu ineens Jake ging zoeken. ‘Ik moet hem zien mam, ik moet weten of hij oké is.’
“Urgh Alex doe niet zo stom. Je ziet die jongen nooit meer terug.’ Alex wilde niet luisteren, en ging naar de voordeur. Nu kwam zijn vader erbij. ‘Alex!’ riep hij. ‘Jij blijft in dit huis, en daar mee uit, begrepen!’ Hij klonk boos, en ging voor zijn zoon staan. ‘Pa, alsjeblieft, ik moet hem zien!’ Alex wilde zo graag weten of het inderdaad Jake was. dat zou betekenen dat Jake in Den Bosch was. ‘Je gaat NIET!’ En zijn vader was weer eens aan het schreeuwen… uit frustratie wilde Alex alsnog de deur open doen. Hij zou Jake zien. Maar de deur werd voor zijn neus weer dicht geslagen. ‘Laat me erlangs!’ riep Alex, maar deed wel een stap achteruit. Schreeuwende mensen deden hem nog steeds niet goed. ‘Doe die jas uit, jij gaat nergens heen!’ Zijn vader greep Alex’ jas en begon het ruw uit te doen. ‘Stop,’ zei Alex. Hij had zijn ogen dicht gedaan terwijl de jas uitgetrokken werd. Beelden kwamen terug. ‘Stop..’ Gelukkig hielp Pearl, maar zijn vader hield niet op, wat Pearl ook probeerde. ‘Wat doe je?!’ vroeg Alex met een trillende stem toen zijn vader hem bij zijn bovenarm pakte, en mee trok naar de woonkamer. Daar werd Alex weer op de bank gezet. ‘Zitten blijven!’ Zijn vader wees waarschuwend naar hem, en Alex bleef zitten. ‘Waarom doen jullie dit?’ vroeg hij, licht bang, aan zijn ouders ‘We willen antwoorden Alex. We hebben echt al onze moeite gedaan om niet eerder dit te doen, maar ons geduld is op, dit duurt al veel te lang.’ Alex wist niet wat zijn ouders van hem wilde…

‘Alex. Wanneer ga je weer gewoon doen?’ vroeg zijn moeder. ‘Uhuh, pardon?’ vroeg Alex, beledigd. ‘Dit duurt nu al 6 maanden! En je sluit je nog steeds op in je kamer, je komt nog steeds nauwelijks buiten, je huilt heel de tijd… ik ben al blij dat je weer iets beter eet! Maar dit duurt te lang, en daar moeten we het over hebben.’ Zijn moeder ging maar door. Alex hief zijn handen op, niet begrijpend waarom zijn moeder nu ineens zo deed. Het gevoel van schaamte kwam op though…
“Mam, ik doe dit echt niet omdat ik het leuk vind.’ Zijn vader snoof boos, en Alex slikte. ‘Het is gewoon.. ik mis Jake zo ontzettend veel.’ ‘WHAT!’ Alex’ vader was weer aan het schreeuwen, en Alex kromp ineens. ‘Heel de tijd die facking Jake! Jake dit, Jake dat!’ hij kwam nu heel erg dicht bij Alex’ gezicht, en Alex keek hem met grote ogen aan, zijn hoofd ietsjes naar achteren. ‘Denk maar niet dat wij niet horen hoe je zijn naam schreeuwt als je nachtmerries hebt s’nachts… ik word er gestóórd van!’
“Norman.” Mel probeerde ertussen te komen, maar het lukte niet. ‘Laat me vrouw! Deze hier moet het nou eindelijk eens leren!’ schreeuwde Norman terug. ‘Waarom is Jake de enige die jou nu nog blij kan maken?’ Alex slikte, en zei de waarheid. ‘Jake was bij me toen alles gebeurde.’ Nog een keer begon zijn pa te schreeuwen, en Alex hield het niet meer. ‘Stop!!’ riep hij terug, zijn handen bij zijn ogen. Toen stond hij op, kwaad en met een rood hoofd. ‘Willen jullie weten waarom ik Jake terug wil? Omdat ik van hem HOU! Jake en ik zijn samen! En JULLIE.. *Hij wees naar zijn ouders nu* .. namen mij gewoon mee! Zonder erbij na te denken, jullie dachten gewoon dat Jake de boos doener was! oh mijn god, jullie zijn gewoon zo Stupid! Alex kon nu niet eens huilen, hij was zo verschrikkelijk kwaad. ‘Jake is de enige die ooit écht van mij gehouden heeft, en we waren gelukkig samen. Ik mis hem zo erg.. ik zou zo veel van hem…’
Even was het stil in huis. Zijn ouders keken Alex met open mond aan. Pearl stond bij de deuropening en Alex keek naar beneden, zijn ogen niet zichtbaar van wege zijn haar. ‘Pardon?’ het was zijn vader die de stilte verbrak. Norman was inderdaad stupid geweest, en had de signs niet gezien. Hij had nog geen flauw idee gehad dat Alex homo seksueel was. ‘Jij wilt ons vertellen.. dat jij GAY bent?’ zijn stem werd met het woord luider. Alex keek omhoog. Er was angst, heel veel angst, maar ook trots. Hij had het eindelijk tegen zijn ouders verteld. Niet echt op de manier hoe hij het wilde, maar hij had het verteld. Hij hoefde niet meer te doen alsof hij iemand anders was… ‘Ja!’ antwoorde hij.
Meteen, en zonder waarschuwing, kreeg hij een vuist tegen zijn kaak aan. ‘Een gasp ging door hem heen, en hij ging meteen zo ver mogelijk achteruit, richting Pearl. Zijn hand lag op zijn wang. ‘UIT MIJN OGEN!’ riep Norman. ‘Doe toch rustig!’ riep Mel, maar je kon aan haar stem horen dat zij ook kwaad was. Alex stond bij Pearl, en zij beschermde hem. ‘Uit mijn ogen nu! Jij bent het niet waard om Jenssen met je achternaam te heten, jij behoord niet tot deze familie!’ Alex kon niks meer, het voelde aan alsof zijn lichaam van steen werd. Mel probeerde in ieder geval haar man rustig te houden, maar keek Alex ondertussen echt ontzettend teleurgesteld aan. Still though, Alex was blij dat hij het verteld had.
“Jij ziet die homo van een Jake nooit meer terug Alex, NOOIT MEER!’
“We will see about that!’ Riep Alex terug. Zijn vader kwam weer dichterbij, en wilde hem dit een een echte dreun verkopen. Zo snel als hij kon vloog Alex de trap op, Pearl achter hem aan. Beneden hoorde hij zijn vader dingen kapot maken en schreeuwen. ‘Hij is gewoon een vuile homo!.. wat maakt mij het nou uit dat hij ontvoerd is, veranderd het feit niet… nee Mel ik wil hem niet meer in huis hebben… Alex is geen zoon meer van mij.’

Alex liet zich niet op bed vallen dit keer. Hij ging ijsberen in zijn kamer, zijn handen om de zijkanten. Het geschreeuw van zijn ouders waren nog steeds te horen, maar Alex had nu iets anders aan zijn hoofd. ‘Het was Jake die je zag Pearl.. ik weet het zeker, zeker toen je zei dat die een litteken op zijn gezicht had, zijn gezicht was zo lelijk verwond geweest.’ Hij keek zijn kamer rond, wanhopig op zoek naar een idee om bij Jake te komen. ‘Ik moet mijn mobiel terug krijgen, ik moet Jake bereiken, ik moet… oh my god, mijn ouders haten me!’

---

Die avond zaten Alex en Pearl als vrienden tegen elkaar aan op bed. Alex was zijn oude viool aan het opknappen, en Pearl was een oud fotoalbum aan het doorkijken die ze had gevonden op het onderste schap van Alex’ kast. Foto’s van Alex toen hij jong was, was super leuk om te zien. Vooral de foto waar hij op een schommelbank zat, zijn haar alle kanten op door het net gedoucht te hebben, zijn benen gestrekt naar de camera en gekleurde sokken, waar Alex’ jonge gezicht stralend boven zat. Pearl schatte hem misschien een jaar of 12 in die foto. ‘Oh god, niet die foto.. daar sta ik echt te blij op.’ Zei Alex, toen hij even opgekeken had. Ze begonnen te lachen, en het deed Alex heel erg goed.

Toen werd er geklopt, en Mel kwam binnen. Pearl werd weggestuurd, aangezien ze even ‘alleen met Alex wilde praten’. Alex wilde niet dat Pearl ging, maar jah…
‘Wat is er?’ vroeg Alex, die zijn aandacht weer naar zijn viool bracht. ‘Ik wil met je praten.’ Alex lachte luchtig. ‘Over net zeker. Kom je nog een keer zeggen hoe teleurgesteld je in me bent? Hoe ik nu geen zoon meer van jullie ben? Hoe ik de familie naam ten schande heb gemaakt?’ Hij zei het zo sarcastisch, maar van binnen ging hij kapot. Hij had Jake al verloren.. zijn familie verliezen was niet echt een optie.
“Nee Alex. Ik wil je gewoon spreken.’ Mel ging op de rand van het bed zitten. ‘Je weet dat je vader en ik het niet goed kunnen vinden… maar ik ben wel, op zich, blij.. dat je het verteld hebt.’
“Waarom ben je er blij mee? ik ben jullie alleen maar pijn gedaan.’
“Blij is inderdaad niet echt het goede woord. Ik ben er inderdaad echt niet blij mee.’
“Wat wil je dan?’
‘Weet je zeker dat je deze levensstijl aan wilt nemen? Een leven met een man als partner? Alles wat je geleerd hebt van de Bijbel uit het raam gooiend?’
‘Wat is je point mam!?’ Alex verhief zijn stem een beetje. ‘Weet je zeker dat je homo bent? Wil je niet liever een leuke vriendin? Kinderen met haar hebben later, je eigen familie?’
‘Wat? nee! Mam, ik ga me niet veranderen. Niet meer in ieder geval.’ Mel zuchtte. ‘Wel, ik hoop dat je weet dat je je vader niet meer aan hoeft te kijken dan. Onthoud dat je de goede keuze moet maken Alex.’ Met dat ging ze weg, en Alex gooide het fotoboek door de kamer.


De EMDR sessies werkte goed though. Alex verwerkte de traumatische ervaringen, en de flashbacks werden minder. Hij sliep na een paar weken ook weer beter. De nachtmerries bleven though, maar hij had al heel zijn leven nachtmerries. Ze waren gelukkig niet meer zo heftig dat hij er schreeuwend wakker van werd.
Het enige wat niet weg ging, was het leve gevoel in hem die alleen Jake kon vullen.
Zijn vader had geen woord meer tegen hem gezegd. Hij had ook nooit meer eten voor Alex klaar gemaakt. Iedereen kreeg een bord met eten, behalve Alex. Mel deed hier niks tegen en Lily en Pearl mochten absoluut niks doen. Natuurlijk deden ze dat wel, en Alex at altijd daarna op zijn kamer, met Lily en Pearl als gezelschap.
Het ging in ieder geval weer beter met Alex.

---

Vandaag, een maand nadat hij de ruzie met zijn ouders had gehad, was Alex van plan om op te treden in een lokale muziek club. Hij had het kunnen regelen, en had er eerlijk gezegd echt veel zin in. Zijn oude viool zag er veel beter uit. nieuwe snaren, nieuwe lak, nieuwe strijk stok.
Alex was er helemaal klaar voor, en ging met zijn viool tas in zijn handen, richting het station. Hij moest hier doorheen om bij de stad zelf te komen.

Jake
'Fak off dude!' gromde ik terwijl ik Lucky op pakte. 'Ik heb je nooit leuk gevonden..' Snauwde ik woedend en liep vervoglend het apartement uit. 'Dat lieg je! je roept dat al weken en ik weet gewoon dat je me leuk vind! Je moet gewoon je boze gedachtens weg doen!' Ik draaide met me ogen. 'gast jij weet nks van mij dus flikker gewoon op. Ik irriteerde me dood aan je en heb je nooit gemogen. Snap je niet dat ik je gewoon gebruikt heb'! Ik rende de trappen af naar de deur toe. ' Dat roep je maar omdat je gewoon je gevoelens niet op een rijtje hebt. jake je houd gewoon van me! kan ej dat niet toe geven.' Ik draaide me boos om sloot me hand rond zijn keel. 'Ik houd niet van je en kan je niet uit staan dus val dood!' ik lied de jongen los waarna ik door de park naar de metro liep. Lucky nog steeds in me handen. De jongen bleef me volgen. Hij ging niet op geven zoals afgelopen weken... Ik had de metro naar het station gepakt om daar verder te reizen. ' Kom we gaan naar breda jake!' De jongen sprong rond me tot we bij de treine kwmaen. 'Ik rook deze op;' snauwde ik kort af en zag hoe de jongen al de trein in van breda in ging. Meteen draaide ik me om vloog de trein naar denbosch in en lied de jongen achter.. de reis naar Denbosch lag ik te slapen met Lucky in me armen..

Op den bosch aangekomen zerfde ik wat rond. Het eerste wat me opviel was de nieuwe piano die er stond en kon het niet houden.. om te gaan spelen. Het was lang geleden dat ik gespeeld had.. Me vingers gelden over de toetsen soepel snel en handig behalve me linker hand die ging inet geheel mee zoals ik wilde En me lichaam trilde nog steeds na al die maanden dus dat hoorde je ook terug. Lucky zat netjes naast me. Te wachten tot ik klaar was. Atans da tdacht in. ineens begon hij kei hard te blaffen. Ik legde me hand op zijn hoofd. 'Mensen gaan je moet mogen als je blaft Lucky'

Alex
Waarom gingen zijn ouders mee? zijn ouders mochten helemaal niet mee.. Pearl mocht mee, en Lily, en de rest van de wereld, maar zijn ouders mochten niet mee!
… zijn ouders gingen mee. waarom, Alex zou het nooit te weten krijgen. Ze zeiden echt helemaal niks tegen elkaar. Alex vroeg zich zelfs sterk af of zijn ouders wel wisten waar hij heen ging. Zijn eerste optreden in bijna een jaar! ‘Ik heb er zin in Pearl, ik denk dat dit een goed iets voor me gaat zijn.’ Zei hij met een glimlach op zijn gezicht terwijl ze het station op liepen. Alles zou eindelijk goed komen, ookal waren zijn ouders erbij. Lily was ook aan het stralen, ze zag dat het weer beter ging met haar broertje en dat maakte haar ook blij.

Alles ging goed, ze liepen over het drukke station, best gehaast. Alex’ gedachten stonden op het optreden, de noten herhalend in zijn hoofd. Maar de noten werden verbroken door een hondengeblaf. Acuut bleef Alex stil staan. het voelde alsof hij in het verleden gegooid was. Die hond.. het was Lucky geweest.. toch? Alex keek rond, maar kon niks zien aangezien er ontzettend veel mensen waren.
“Waarom stop je?’ vroeg Lily, en ze legde haar hand op Alex’ schouder. ‘Ik dacht.. ik hoorde Lucky.’ Lily keek verbaasd. ‘Lucky als in.. je hondje?’ Alex knikte, nog steeds rondkijkend. Hij zag echt niks, dus hij haalde zijn schouders op. ‘Vast een andere hond, laten we gaan.’

Maar toen hoorde hij de piano… en hij herkende het nummer. Weer bleef hij als aan de grond genageld stil staan. Het lege gevoel werd gevuld, en Alex wist dat hij alleen maar een klein beetje om hoefde te kijken, en hij wist wat hij zou zien.
Hij draaide zich om, en zag Jake.
Zijn mond viel open, tranen kwamen op maar vielen niet. ‘Jake..’ fluisterde hij. Pearl sprong tegen hem aan, vragend waarom hij weer gestopt was met haar hele blije gezicht. Alex verplaatste zichzelf niet eens. Hij bleef naar Jake staren. Zijn hart ging tekeer, en zijn handen trilde. ‘I have.. ik kan.. Pearl.. het is..’ De woorden wilde niet vormen. Jake speelde Secret Garden, Alex kon mee spelen. Lang bleef Alex kijken though. Lucky bleek hem te zien, en bleef door blaffen. Alex legde zijn vinger voor zijn lippen dat Lucky stil moest zijn, met een glimlach, en Lucky ging meteen zitten met zijn tongetje half naar buiten. Het hondje herkende Alex echt!
Alex nam een besluit. Zonder iets te zeggen liep hij van zijn ouders, Lily, en Pearl weg, en liep richting Jake. De blonde jongen had hem nog steeds niet gezien. Voorzichtig deed Alex zijn viooltas open, en legde de viool aan zijn kin. Eerst moest hij een paar keer diep adem halen. Jake zou hem zo opmerken!
Jake zette het nummer opnieuw in, en Alex speelde mee.

Jake
Lucky stopte met blaffen ik keek naar benede en zag zijn staart zo snel heen en weer gaan. 'Wat heb jij!' vroeg ik grommend. Ik haalde me schouders op en speelde opnieuw een stukje. Dat ging een tijdje door tot ik ineens een Viool hoorde. Ik speelde even door sloot me ogen eerst de gedachte dat me hofod met me aan het dolle was. Maar al snel merkte ik da thet echt ws. Ik stopte met spele en luisterde. Niemand kende dat nummer.. Op alex na. OP nieuw mw hoofd schuddend. 'niet aan dnekn' mompelde ik. Maar de drang om om te kijekn was te groot. Langzaam draaide ik om. Daar stond hij... Met zijn peof jaar.. zijn viool tegen zjn kin. Ik schoot omhoog de piano kruk viel om. Me mond zakte open en me ogen stonden wijd. Ik schudde me hoofd een aantal keer waarna ik in me ogen ging vrijven.. Ik was nu echt door aan het draaien! Ik deed een stap naar voren. nog maals kijkend. Me hart ging te keer en ik kreeg gewoon echt zware hoofdpijn. Was hij het echt. 'nee' zei ik zacht wer me hoofd schudden ik wilde omdraaide. Hij kon het neit zijn

Alex
Jake stopte met spelen, en Alex bleef door spelen. Hij hoorde de kurk omvallen, en nog steeds bleef hij doorspelen. Het nummer was te lang geleden, het was te fijn om het weer te kunnen spelen. Zijn ogen dicht maar zijn oren gespitst hoorde hij Jake. Alex’ wenkbrauwen trokken even. Jake’s stem klonk anders… het was Jake’s stem, maar.. het klonk alsof het leven al te lang bij hem weg was. Alex herkende het van zichzelf.
Hij had niet door dat mensen rondom hun ook aan het kijken waren, zeker toen Jake ineens was opgestaan. Alex bleef doorspelen, zijn ogen nog steeds gesloten.
Het nummer was afgelopen, en de mensen klapte niet. Ze merkte dat er tension hing. Alex opende zijn ogen en haalde zijn viool van zijn kin af. Jake keek hem aan, en ze keken elkaar voor het eerst weer aan. Een kleine lach verscheen op Alex’ gezicht. De blijdschap dat hij Jake weer zag, de verdriet dat het zo lang geduurd had… alles was in die glimlach te zien op dat moment. Toen zei Alex Jake’s naam, en moest daarna trillend weer ademhalen terwijl de glimlach groter werd.

Jake
Ik wilde weg lopen maar de jongen zei me naam. Weer keek ik de jongen aan. 'Kitty..' Ik kon me ogen niet geloven. Voorzichtig stapte ik naar voren en nu ging ook lucky mee. Hij bleef achter me lopen. Ik stak me hand naar hem uit. Deze hand legde ik voorzichtig op zijn wang. Ik trok hem weer terug me ogen groot vol tranen.. 'It is you?' nog een stap naar voren me voorhoofd tegen de zijn aan. Me handen sloot ik mega langzaam rond zijn lichaam. 'Kitty' bracht ik nogmaals zacht uit me stem hees trillend net als me lichaam. De geur alles. Het was voor 100% hem!.  Me hoofd zakte ik naast die van alex op zijn schouder. Me arme sloot ik rond zijn lichaam waarna ik hem in de meeste stevige knuffel trok die ik in maanden gegeven had. Me lichaam bleef trillen.
 DE jongen die ik geditch had op amsterdam centraal stond verder op te kijekn Hij balde zijn vuisten en vond het alles behalve leuk om te zien

Alex
Jake legde zijn hand op Alex’ wang, en noemde hem Kitty. Nu liepen de tranen wel. Tranen van zowel verdriet als enorm geluk. Meteen liet Alex zijn viool op de grond vallen, en legde hij zijn hand over die van Jake. ‘Yeah,’ zei hij met een lach van geluk. ‘Yeah, it’s me,’ zei hij zacht terug. Jake’s armen gingen om hem heen, en alles leek in slow motion te gaan. Jake’s armen rond zijn middel, zijn hoofd in de hoek van Alex’ nek, het hoogte verschil van hun beide, alles klopte weer. Jake noemde hem nog een keer kitty, en Alex lachte weer. Zijn kin had op de schouder van Jake gerust, en nu legde hij zijn voorhoofd tegen Jake’s schouder aan. ‘I’m here,’ fluisterde hij met de grootste trilling van geluk in zijn stem. Heel zijn lichaam was warm en hij voelde hoe zijn wangen ervan gingen gloeien.
Alex ging met zijn armen over Jake’s rug heen, zo langzaam en klein dat het voor de mensen eromheen niet eens opviel. Hij wilde meer zeggen, maar zijn stem as compleet verdwenen.

Verderop stonden zijn ouders te kijken, samen met Lily en Pearl. Lily had haar handen voor haar mond geslagen toen ze het geluk bij de jongens had gezien. Ze was zo ontzettend blij dat de jongens weer samen waren! Geen spoor van jalousie was meer te zien.
Alex’ ouders stonden perplext. Ze hadden zo’n hekel gekregen aan het idee van hun zoon samen met Jake, en nu zagen ze het in het echt. Ze zagen Alex’ geluk, maar hun harten waren van steen, en ze vonden het absoluut helemaal niks.

Jake
' I missed you so much' bracht ik zacht uit ik kon op dit moment niet huilen maar ik voelde wel hoe me hoofd lichter werd. Ik draaide me hofod iets dat ik me lippen op zijn huid kon leggen. Niet om meteen te gaan zoenen nee ik wilde gewoon zo dicht mogelijk bij hem zijn. Me handen die eerst plat lagen. spande zich nu aan ik kampte zijn shirt beet. Nu kon hij niet meer uit mijn handen getrokken worden. Me ademhaling werd rustiger Net als de de norse dodelijke blik op me gezicht. Ik ontspande weer voor het eerst in 8 maanden. 'Waarom was je weg. Doe me dat niet meer aan' me stem trilde. Iemand pakte me hand stevig beet. Het was me slechte hand. Ik gaf alex een zachte bijt vanschrik. Was meer relfectie van de pijn. Niet dat ik doorbeet het was meer een kleine nom. Ik keek op om te zien wat de pijn veroorzaakte en wie mijn hand beed hada

Alex
‘I missed you too.’ Zei Alex, en verstevigde de knuffel. Jake had zijn lippen op zijn huid gelegd en weer ging de warmte door zijn lichaam heen. ‘Ik ga nooit meer weg Jake, ik heb je zo gemist.’ Alex wilde dat de knuffel nooit stopte. Hij had zijn safe place terug, zijn happiness, zijn leven.
Maar natuurlijk kon dit niet blijven duren, en toen Jake ietsjes in zijn nek beet liet Alex los, met pijn in zijn hart. Zijn hand verliet Jake’s lichaam nooit though, en hij was nog steeds super dichtbij, tegen Jake aanstaand. De man die hen gestoord had was zijn eigen vader geweest! ‘Ik sta hier niet voor, en dan nog wel in het openbaar!’ Hij klonk boos, en wilde Alex’ arm pakken. ‘Nee!’ riep Alex en stapte weg, nog steeds bij Jake’s zijde zijn, Zijn vader keek alleen maar paars van schaamte. ‘Je gaat nu met me mee. dit had nooit mogen gebeuren! We zijn niet voor niks verhuisd, jij mocht dat daar nooit meer tegenkomen!’ He twas dat Alex’ wangen al gloeiend warm waren, en dat ze niet nog roder konden worden. ‘Dus daarom.. dus daarom zijn we verhuisd?’ vroeg hij zacht, en keek Jake met grote ogen aan. Dit wist Alex zelf ook nog niet eens. Op dat moment greep Alex’ vader zijn arm vast en trok. ‘No no no, alsjeblieft, Jake ik wil je niet nog een keer verliezen.’ De blije gevoelens sloegen over naar wanhoop. Hij kon het echt niet aan om weer te moeten scheiden. Zo onzienbaar mogelijk duwde Jake een mobiel in Alex’ handen, die Alex meteen in de binnen zak van zijn jas deed. Zijn vader had gelukkig niks kunnen zien. ‘Jij gaat nu met ons mee! geen optreden meer voor jou.’

Jake
Het was de vader van Alex die me hand beet hield en deze daarna verwisselde met die van alex. Ik hield me hand dicht bij me het deed nu echt zeer. En het hoofd van zijn pa was te boos. en als ik hier dingen ging doen. had ik zo de politie op me rug en ik had niet bepaald meer een goede naam. Vele dingen gingen door me hoofd. Ik wilde hem niet nog maals verliezen. tot ik een idee kreeg. Razaned snel gaf ik alex mijn mobiel. 'I call you' fluisterde ik zo zacht dat alleen hij het kon horen of verstaan. 

Nu werd ook ik vast gegrepen. De jongen die ik geditch had draaide me om zijn hand belande in mijn gezicht. Deze pakte ik boos vast en kneep hem bijna fjin. ;Cheater!' riep hij zo hard mogelijk zodat Alex het ook zou horen, 'I never loved you so fak off!' Gromde ik woedend. Deze kant had Alex dus nooit gezien.

Lucky daar in tegen vond dit afscheit helemaal niet luk. hij had zich los getrokken en rnde achter Alex aan hard blaffend maar ook piepend. 'Lucky!' riep ik en hij stopte. Met zjn oren plat in zijn nek na piepend.

Alex
Zijn vader ad een te sterke grip, maar de mobiel in zijn jaszak gaf hem een hoopvol gevoel. Alex zou Jake kunnen bereiken, ze zouden niet weer helemaal afgesloten raken van elkaar.
Ineens klonk er iemand die iets schreeuwde, en Alex keek om. Iemand gaf Jake een klap, en even kromp Alex in elkaar van angst. Hij kon het niet aan om Jake geslagen te zien worden. half trillend keek hij toe, en zag hoe Jake de jongen behandelde. Was dat Jake’s vriend? dacht hij, maar hij zag de woede in Jake’s gezicht. Nope.. dat was niet Jake’s vriend. Alex kende Jake nog steeds, ondanks de woede. Alex vond het zelfs een beetje indrukwekkend.. het was Jake, en hij herkende hem, maar het was zo veel meer! Nieuwe kanten van Jake die hij nog nooit gezien had. Hij werd nog steeds meegesleurd though.
“Jake!’ riep hij, en Lucky rende met hem mee. hierdoor moest Alex toch wel lachen. Het hondje zag er zo ontzettend blij uit dat Alex’ hart smolt. ‘Ik hou van je!’ riep Alex naar Jake, voordat hij opgeslokt werd door de mensen massa.

Die dag was verder niet leuk geweest. Zijn ouders waren echt RAZEND op hem! Zo razend dat ze niet eens sloegen though. ze stuurde Alex zonder eten naar boven, en daar moest hij blijven. Wat ze niet hadden opgemerkt was dat hij met zijn jas aan naar boven was gegaan.
Pearl was weer met hem meegegaan, en ze was zooo blij voor hem. ‘Pearl ik kan hem berijken!’ hij pakte Jake’s mobiel, en zag de slot code. ‘mmh.. vier letters he.. oke Alex, denk als Jake, dat is niet zo moeilijk.’ Met zijn lip tussen zijn tanden probeerde hij een code. ‘Wat!? nee? Mmh… denk als Jake..’ Een idee kwam in hem op. ‘1992..’ En jap! Jake’s mobiel ging van het slot Alex lachte. ‘Pearl hij heeft mijn geboorte jaar als inlog code! Oh mijn god ik hou zo veel van hem.’ Hij was gewoon nog steeds aan het trillen van blijheid.

Jake
Ik verliet de andere jongen weer. Kocht een nieuwe mobiel en zorgde er voor daar i binnen no time thuis was. *ik bel je vanavond 12 uur! * stuurde ik. Zonder enige hartjes. Met de reden dat als zijn ouders het zouden vinden. Ze alex niks aan zouden doen.! Nu begon het wachtte tot 12 uur.. Mr hoofd ging te keer. je bent hem weer verloren!!. Hij is weer weg gepakt!!. Jr verdient hem niet!! galmde er door mr hoofd heen. Ik werd letterlijk gek van alle gevoelens in mr lichaam en hoofd. Ijsberend liep ik door het huis tot ik een muur van dicht bij zag. Ik zette me vuisten er tegen aan. "Ga weg!! Ik Bel hem vanavond gewoon!" zei ik streng tegen mezelf. Waarna ik me vuisten een voor een tegen de muur aan sloeg. De pijn lied me gedachtegangen verlangzamen!. Dit was tijdelijk een goed gevoel tot ik me handen zag. Ik haatte het zo erg als ik dat deed!!. Waarom moest ik me gevoelens met agressie uiten!!.

Hek de dag at ik niks. Mr gedachte bij Alex en het gevoel dat hij me gegeven had. Ik had het zo gemist!. Zo erg dat ik nu gewoon weer door draaide omdat i het nodig had!!. Rond 12 lag ik buiten me mobiel aan me oor. Wachtend tot hij op nam.

Na even hoorde ik iets. "Alex??" zei ik zacht en hees. Ik letters naar zijn stem en voelde nu eindelijk de emotich los komen. Er hield ik ze tegen ik wilde met hem praten. "Vertel iets alles ik wil j je stem horen" bracht ik had een slikkende uit.

Ik luisterde op nieuw naar hem. "Alex wil je terug komen??" werd stil nadat ik dat gevraagd had.

Alex
De sms was de doorslag geweest. Alex was door Jake’s foto’s aan het gaan, met zo’n heerlijk gevoel dat je iets doet wat eigelijk niet mocht, toen de sms ineens binnen kwam. ‘Hij belt me om 12 uur,’ zei hij zacht. Pearl zat op de grond naast het bed, met haar armen over de dekens. ‘Dat is nog … 8 uur! Uurgh.’ Hij liet zijn hoofd op het kussen vallen, en keek naar de sms. *Oke,* antwoorde hij terug. op een of andere manier kon hij niet meer terugzeggen, hij zou dat wel om 12 uur doen.

De 8 uur gingen in een slakken tempo voorbij. Alex had geprobeerd zijn viool, die Lily van het station had meegenomen, te repareren. Hij had hem natuurlijk moeten laten vallen dus nu zat er een behoorlijke beschadiging op. ‘Die zal je waarschijnlijk voor altijd kunnen blijven zien.’ Zei Alex, terwijl hij er nog steeds met alle concentratie naar keek. ‘Nou ja, er zit een mooi verhaal achter.’
Toen ging Jake’s mobiel. Alex schrok even. Het was dezelfde ringtone als voor alles! Jake had gewoon helemaal niks aan zijn mobiel veranderd. Daarom moest Alex even blijven luisteren, ookal was met maar een stomme ringtone. Uiteindelijk nam hij op.
‘Alex?’ hoorde hij Jake zeggen.
“Ja,’ meteen kreeg Alex een glimlach op zijn gezicht en dat was in zijn stem terug te horen.
‘Vertel iets, alles, ik wil je stem horen’ Alex slikte.
“Het spijt me, Jake.. van alles…’ Onbewust beet hij weer op zijn lip. Hij moest zijn excuses maken, aan Jake uitleggen waarom hij niet terug was gekomen. Maar hij durfde de ontvoering ook niet te noemen, bang dat Jake dan weg zou gaan. ‘Mijn ouders wilde verhuizen ineens. Ik wist niet waarom. Nu wel, zij zijn degene geweest die me van jou hebben weggehouden.’ Zijn stem was zacht, maar hoorbaar. Pearl zat nog steeds in de kamer en hield zich muisstil. ‘Het spijt me zo..’
Stilte…
‘Alex, wil je terug komen?’
Weer stilte. Alex wist niet wat hij moest zeggen. Hij wilde terug komen, zeker wel! alleen hij wist niet hoe. Na alles… kon hij dan weer gewoon terug komen? Hij had er zo vaak over nagedacht, alleen nu dat de vraag kwam..
“Ik wil niets liever, ik wil zó graag terugkomen, bij jou zijn… maar Jake, ik kan het huis niet uit. hoe moet ik naar jou toekomen, ik zit vast!’ Hij luisterde dit keer naar Jake, en toen gaf hij zijn nieuwe adres. Beneden was gerommel te horen, en Pearl seinde dat hij de mobiel weg moest doen. ‘Jake ik moet gaan, ik hou van je,’ en toen hing hij op.

Jake
Ik reageerde niet op zijn sorry enzo. De reden daarvoor was dat ik echt op het punt stond te huilen. En dat wilde ik niet. I kwilde niet zwak zijn. Toen ik gevraagt had of hij wilde komen zei hij dat hij graag wilde maar daar niet weg kon. Ik moest het voor 100% zeker weten dat hij daar weg wilde.. Dan kon ik de rechter inschakelen. Alex was volwassen en mocht niet op deze manier thuis gehouden wordem.. Alex moest ineens ophangen. Het gepiep van leegste aan de andere kant kwam als een harde slag. 'Alex.. I have changed alot' zei ik nog zacht tegen de stilte aan de andere kant..

De volgende dag sotnd ik vroeg op. Ik had een rechter gebeld. EN hij zei dat die ouders omdat hij al oud genoeg was niet meer tegen mochten houden. Als ze dat wel deden kon er iets geregeld worden. Ging alleen veel geld kosten. Met een grom stapte ik de trein in. *Sta er om 12 uur heb je spullen klaar*

Alex
Ondanks dat hij Jake net gesproken had, voelde het alsof zijn maag in de knoop zat. Na alles was het moeilijk om Jake te horen. Misschien had hij nooit van Jake weg moeten gaan na hun hereniging op het station. Als Alex toen gewoon mee was gegaan!
Alex, die op zijn bed had gezeten, en toen hij de mobiel weg had gelegd verstopte hij zijn gezicht weer tussen zijn armen. ‘Waarom voel ik me nu zo kut? Ik heb hem toch gesproken nu, ik moet me blij voelen.’ Zijn lichaam was raar, en hij vond het helemaal niks.

Die volgende dag kreeg hij weer een sms, waar hij wakker van werd. Aangezien hij toch niks kon doen in huis en zeker al niet beneden mocht komen, had hij maar besloten om wat slaap in te halen.
*Sta er om 12 uur, heb je spullen klaar* Alex schoot omhoog en keek naar de tijd. Jake zou er om 2 uur al zijn!
Snel vloog hij van zijn bed af, klunzig en half vallend deed hij zijn kleding aan. Het zakje met het steentje erin veilig opgeborgen diep in zijn broekzak. ‘Pearl! Pearl word wakker, Jake komt me ophalen. Oh mijn god wat moet ik doen, wat meot ik allemaal meenemen, i kheb echt geen flauw idee! Hij komt al over 2 uur!’ ronddraaiend keek hij de kamer rond, en gooide de belangrijkste spullen op zijn bed. Kleding, zijn tekening want jah, die waren belangrijk, zijn muziekboeken, zijn viool, alles.
‘Mijn ouders, hoe zouden die nou weer reageren als Jake ineens voor de deur staan?’
2 uur ging te snel voorbij, en Alex was zijn rugzak voor de vijfde keer aan het inrichten, toen inderdaad de deurbel ging.