Samurai love

'In dat geval heb ik mazzel dat jij dan nog een andere kamer hebt.' Zei hij lachend. 'Is het je vandaag nog gelukt om nieuwe potten te maken? of heb ik een beetje veel roet in het eten gestrooid?' vroeg hij nieuwsgierig.

Geërgerd zuchtte hij door Masamune zijn vraag. 'Wat denk je? Ik ben hier toch de hele tijd bij jou gebleven?' snauwde hij een beetje naar de jongen. Hij was niet erg gewend om met mensen om te gaan. Vandaar dat hij soms een beetje als een nare man uit de hoek kon komen.
Toch had hij zelf tegen Masamune gezegd dat hij kon blijven en wilde hem ook niet laten gaan. Maar dat was meer omdat die gewoon wilde dat die zou herstellen dan dat die echt gastvrij was.

'Ooow oke. Ik dacht dat het misschien nog gelukt was om er vanmorgen een te maken.' Zei hij. Hij keek omhoog en ademde even diep in en uit. 'Nog bedankt voor je hulp. Zonder jou was het zeker een gevecht tot de dood geworden. Of in ieder geval bijna dood.' Zei hij zonder neer te kijken. 'Het is al vaker wel een close call geweest. Gelukkig heb ik het tot nu wel gered. Maar deze keer was anders.' Zei hij met een zucht. "Ik zal het nooit toegeven maar deze keer voelde ik me best machteloos tegenover de vijand. Vooral bij het zien hij makkelijk hiko ze omver gooide." Dacht hij.

Een grijnsje verscheen er op z'n gezicht toen Masamune hem bedankte. 'Geen dank. Ik ben niet zo'n persoon die een gevechtspartner laat liggen.' zei hij en gunde hem een glimlach. Hij stond toen op en richtte z'n blik nog even op de jongen. 'Rust maar gewoon goed uit.' zei hij en liep toen naar buiten.
Hij zou even naar de waterval een paar meter lopen van zijn huis gaan om wat meer tot rust te komen.

Hij lachte zacht door wat hiko zei. 'Komt goed.' Zei hij nog tegen hiko voordat die wegliep naar buiten. Hij bleef nog even liggen op het bed maar verveelde zich al snel. Langzaam probeerde hij overeind te komen. Hij kon er niet tegen dat hij nu hopeloos lag in het huis van iemand die hij nota bene nog geen eens een dag kende. Hij draaide zich na een tijd om zodat hij met zijn benen over de rand van het bed hing en leunde met zijn rug tegen de muur aan. Een hand had hij op zijn wond.

Hij was in kleermakerszit op de richel dat uitstak voor de waterval en had zijn ogen gesloten, luisterende naar het water dat naar beneden raasde. Het bracht hem altijd in een staat van rust die hij nergens anders kon vinden.

Langzaam stond hij op van het bed en liep hij richting de deur. Elke stap deed hem pijn maar alleen binnen zitten was ook zo saai. Tegen de deurpost rustte hij even uit. Plots zag hij zijn zwaarden op de grond liggen naast de deur. Hij moest zag lachen. "Kojuro moet ze vast langs hebben gebracht." Dacht hij.
Na even uitgerust te hebben pakte hij zijn zwaarden op en liep hij naar buiten. Onder lopen steunde hij op zijn zwaarden. Vlak voor de eerst boom stopte hij. Hij haalde een voor een zijn zwaarden uit de schede en gooide ze in de boom, steeds hoger. Na 5 zwaarden had hij een redelijke ladder kunnen maken. Met het laatste zwaard om zijn middel klom hij langzaam en rustig de zwaarden op de boom in.
Uiteindelijk klom hij op een lage en dikke tak waar hij op ging zitten. Met zijn benen zat hij languit op de tak en zijn rug leunde tegen de stam aan.

Hij opende z'n ogen vervolgens weer en dacht aan wat hij zich nu weer op de hals had gehaald. Een nieuwe leerling ... Hopelijk was Masamune niet zoals Kenshin, anders zou het een herhaling van eerder worden en daar had hij absoluut geen zin in. Na een zucht stond hij weer op en liep weer terug, alleen met een omweg omdat hij nog even zijn benen wat meer wilde strekken.

Hij genoot ervan om zo lekker in de boom te zitten. Het deed hem denken aan al de keren dat hij ook in een boom zat zodat hij zijn kamp in de gaten kon houden. Maar hij moest ook denken aan dat hij dat niet meer zou doen. Tenminste voor een tijdje dan. Hij zou nu een leerling van hiko zijn. Maar ook dat vond hij niet erg. Hij was klaar met de oorlog.

Hij kwam uiteindelijk weer bij z'n huis en ging naar binnen om even te kijken hoe het met Masamune ging. Tot zijn grote verbazing lag de jongen niet meer in het bed. Hij zuchtte geërgerd. 'Waar is dat joch nu weer naartoe?' mopperde hij en liep terug naar buiten. Hij keek rond zich en zag toen een aantal zwaarden als een soort ladder in een boom steken. Rustig liep hij ernaartoe en keek omhoog. Daar zag hij Masamune zitten. 'Is het niet verstandiger voor jou om in dat bed te blijven.' zei hij.

Hij keek plots naar beneden toen hij iemand hoorde. 'Jij was weg. En ik voelde me niet helemaal fijn zo alleen op het bed. Dit voelt fijner.' Zei hij. Hij richtte zijn blik weer omhoog. 'Weet alleen niet hoe ik naar beneden moet komen.' Zei hij lachend.

Z'n blik veranderde naar droog toen Masamune zei dat hij niet wist hoe hij naar beneden moest komen. 'Dan blijf je daar maar lekker zitten.' zei hij en had een heel klein grijnsje op z'n gezicht, waarna hij z'n lach inhoudend van de boom weg liep. Hij liep naar z'n huisje en ging daar op de grond zitten, de buitenwand als rugleuning gebruikend.

'Dan blijf ik hier wel zitten.' zei hij grijnzend. Hij keek naar hiko toen hij buiten op de grond ging zitten. 'Waarschuw je me als gaat regenen?' Zei hij voordat hij zijn ogen dicht deed en net ging doen alsof hij sliep.

Hij deed net alsof hij Masamune niet hoorde en vouwde zijn armen achter zijn hoofd, waarbij hij z'n ogen sloot. Hij was zelf in die boom geklommen, dus moest hij er ook de consequenties van onderzien als het ging regenen.

Hij opende zijn oog lichtelijk om te kijken hoe Hiko zou reageren. Zijn mondhoek trok omhoog toen hij zag dat hiko zijn ogen dichtdeed.
Hij rekte zich uit en trok een eikeltje uit de boom. Grijnzend keek hij naar hiko en gooide de eikel een paar centimeters boven hem tegen het hout van de hut aan.
Na de eikel gegooid te hebben deed hij weer net alsof hij sliep. Wel stond nog steeds een kleine grijns op zijn gezicht.

» A neko to love
» Love story
» Love story