Samurai love

'Dus je bent op dit moment niet echt bezig met een leerling?' Vroeg hij. 'Ben je bereid om een nieuwe student aan te nemen?' vroeg hij zacht. "Wie weet wilt hij mij wel niet als leerling..." dacht hij.

Verrast keek hij naar Masamune toen die bereid was een nieuwe student aan te nemen. Dit had hij niet erg verwacht. Hij bekeek hem met samen geknepen ogen. 'Dat ligt eraan. Ben je bereid om alles te doen wat je meester van je vraagt. De Hiten Mitsurugi Ryū is niets als hoe jij gewend bent om te vechten.' zei hij en wachtte zijn antwoord af. Hij zou het de jongen zeker niet makkelijk maken. Dat had hij bij Kenshin ook niet gedaan.

'Ik weet niet of ik bereid ben om alles te doen wat mijn meester zegt. Maar voor lonesome-sama ben ik bereid om het te proberen.' zei hij serieus. 'En ik ben al verschillende vechtstijlen gewend dus ik denk dat ik het wel aan kan om weer overnieuw te beginnen met een andere stijl.' Zei hij met een kleine glimlach. 'Ik ben bereid om uw leerling te worden als Hiko-sama mijn meester wilt zijn.' Zei hij. Hij keek Hiko recht in zijn ogen aan. "Ik ben klaar met die oorlogen.. ze zoeken maar een ander om hun marionet te zijn." dacht hij.

'Dank je lonesome-sama, mijn meester.' zei hij. Bij het zeggen van "mijn meester" moest hij toch wel zacht grinniken. Hij moest er nog aan wennen dat hiko vanaf nu zijn meester zou zijn. Hij was helemaal zijn wond vergeten en voelde er ook niks meer van. 'Ik denk wel dat ik zo langzamerhand weer terug moet naar mijn kamp. Het begint al laat te worden en ik wil lonesome-sama niet tot last zijn.' Zei hij.

'Sorry hiko-sama..' zei hij verontschuldigend. Hij keek even verbaasd naar hiko toen hij het over zijn wonden had. 'Oowww ja.. Bijna vergeten.' Zei hij. 'Maar ik kan hier toch ook niet blijven? Dan loop ik je alleen maar in de weg..' Zei hij. Hij keek met een vragende blik naar hiko.

Hij ademde even diep in en uit en sloot zijn ogen om na te denken. Wanneer hij zijn ogen weer opende keek hij dankbaar naar hiko. 'Je hebt gelijk. Ze weten al dat ik hier ben. Zolang Lonesome-sama zegt dat ik hem niet in de weg loop dan blijf ik dankbaar hier.' Zei hij kalm. Hij was blij dat hiko zei dat hij hem niet in de weg zou lopen. Hoe langer hij bij hiko bleef des te minder hij van de chagrijnige en brute man merkte die hij de eerste keer voor hem had. Natuurlijk merkte hij wel dat hiko soms geïrriteerd raakte en tegen hem tekeer wou gaan. Alleen deed hij dat niet, tot zijn verbazing.

Hij knikte naar hiko ter bevestiging. Hij keek even de kamer rond en zag dat hij maar een bed het staan. "eeehhh... Hoe wilt hij dit gaan doen? Hij kan moeilijk op de grond gaan slapen. Het is nota bene wel zijn eigen huis." dacht hij. Hij begon te denken aan allemaal manieren hoe ze vannacht zouden kunnen slapen. Toen zijn gedachten uitkwam bij dat hiko ook op het bed zou slapen bij hem moest hij licht blozen. Hij schudde zijn hoofd even om die gedachten uit zijn hoofd te krijgen. "Nee dat niet. Lonesome-sama is niet zo iemand. Of wel? ... NEE! Nee nee. waarom denk ik zo? Ik ken hem amper. En dan daarbij hij wilt alleen zijn. Hij zal niet snel iets voelen voor anderen. En ik hoor niks voor hem te voelen!" dacht hij. 'Uuhmmm.. lonesome-sama... Hoe gaan we het vanavond doen?' vroeg hij voorzichtig. 'eeh met slapen bedoel ik natuurlijk..' Zei hij er nog snel achteraan. Hij moest weer licht blozen door hoe hij het eerst zei.

'Ooowwww oke. Wist niet dat je achter nog een kamer had.' Zei hij. 'Ik dacht niks. Zou het alleen niet eerlijk vinden als jij op de grond moest slapen in je eigen huis. Dus vroeg ik me af waar je zou kunnen slapen. Anders had ik wel op de grond geslapen.' Zei hij kalm. Hij was blij dat hiko nog een andere kamer had waar hij kon slapen. Het zou anders wel ongemakkelijk kunnen worden, ook al zou een van hun op de grond slapen dan nog.