Samurai love

Er verscheen een grijns op zijn gezicht toen hij zag dat de man bij hem stond. 'Aaah lonesome-sama. Wat fijn dat je er bent. Sorry dat ik je al zo snel om hulp moet vragen..' Zei hij. Zijn ademhaling was iets zwaarder en hij praatte met meer moeite dan normaal. Hij keek even rond het slagveld en zag in hoeveel problemen zijn "leger" was. 'Zou je de rest willen helpen? Ik... Ik.. red me wel. Ze krijgen mij.. niet zo.. gemakkelijk.' Zei hij rustig, met diepe ademhalingen. Hij haalde zijn vrije hand van de wond af aangezien het toch niet veel hielp en pakte weer zijn laatste drie katanas beet. Met een vloeiende beweging sloeg hij meteen een persoon neer die in zijn weg stond. Nu hij wat meer bewegingsruimte had kon hij zich wat makkelijker verdedigen.

Kojuro:

Hij liet Hiko zijn eigen gang gaan en stortte zichzelf ook weer in de strijd.

Hij was blij dat Hiko zijn leger ging helpen, Gelukkig begreep Hiko het. Hij concentreerde zich weer op het gevecht. Hij raapte al zijn energie bij elkaar om te zorgen dat ze dit zouden winnen. Eerst voerde hij een magnum step uit waarbij hij met hoge snelheid een paar meter verder rende en zijn zwaarden stak hij recht voor zich uit. Met een grote kracht raakte hij een paar tegenstanders in hun borst waardoor ze naar achteren vlogen. Hij bleef maar doorgaan en doorgaan met de aanvallen te ontwijken blokkeren. Zodra het mogelijk was viel hij zelf aan. Achter zich liet hij een spoor van doden. Het maakte hem nu niet meer uit of de tegenstanders bleven leven of dood gingen. Zijn mensen waren in gevaar en lonesome-sama nu ook.

Uiteindelijk zag hij geen andere uitweg dan de Mitsurugi Style te gebruiken. Hij sprong hoog de lucht in. 'Ryūtsuisen.' zei hij en sloeg z'n zwaard naar beneden, terwijl hij terug naar de grond sloeg. Doordat er verscheidene mensen dicht bij elkaar stonden, raakte hij er meerderen. De kracht van de aanval verdelend. 'Ryūtsuisen ● Zan.' zei hij toen, de kracht van de sprong van z'n vorige aanval gebruikend, en deed een neerwaartse steek.

Hij keek even verwonderd naar lonesome-sama toen hij hem wat hoorde zeggen en zag de technieken die hij uitvoerde. Hij hoestte even wat bloed op en besloot om Lonesome-ama te helpen om er snel een eind aan te maken. 'War dance.' zei hij wanneer hij ronddraaide en met zijn zes zwaarden om zich heen sloeg waardoor het net een wervelwind van zwaarden leek. Daarna sprong hij de lucht in en zei: 'Phantom dive, Breaker.' Hij gooide vijf van zijn zwaarden naar beneden die in de grond kwamen. Zijn zwaarden lichtten op waardoor er een soort draak patroon te zien is. Met zijn neerkomst steekt hij zijn laatste zwaard in het midden van de draak waardoor er een grote elektrische schok ontstaat die rondom hem de vijanden neerhaalt. Zijn leger en hiko zijn net buiten bereik van de schokgolf. Hij zakte door zijn knieën op de grond in klampte zich vast aan zijn laatste zwaard die hij net in de grond had gestoken. Hij had nu zowat al zijn energie verbruikt.

Hij krabbelde langzaam overeind, zijn zwaard als steun gebruikende. Toen hij eenmaal stond leunde hij op de katana. Het was duidelijk zichtbaar dat hij zich zwak voelde, zijn benen trilde net als zijn armen. Langzaam en voorzichtig liep hij een paar passen naar voren. De resterende levende vijanden, nu erg in de minderheid, verzamelde zich en trokken zich terug. Ze hadden de strijd gewonnen. Hij keek dankbaar naar Hiko. 'Dank je.. Lonesome..-sama.' Zei hij zacht. Hierna viel hij bewusteloos op de grond. Het bloedverlies was hem te veel geworden.

Kojuro:

'Uuuuhh.. ja oke. Dan zal ik wel de rest naar het kamp begeleiden en zorgen dat alles hier goed gaat.' Zei hij tegen Hiko-sama. Hij vond die man nog steeds beangstigend maar hij had hun wel enorm geholpen. Zonder hiko-sama hadden ze waarschijnlijk verloren. Hij keek de man na toen hij langzaam met masamune wegliep. Toen hiko en masamune helemaal uit het zicht verdwenen waren stuurde hij de rest van de mannen naar het kamp. Hij stond zelf op het punt om ook naar het kamp terug te keren toen hij zag dat masamune zijn zwaarden waren achtergebleven. "Hij kan niet zonder hun. Die zwaarden zijn zijn leven." Dacht hij. Hij pakte de zes zwaarden op en liep naar het huisje van hiko. Aangezien hij ze niet wou storen legde hij de zwaarden naast de deur en liep hij meteen weer weg. Rustig liep hij weer terug naar het kamp.



Langzaam deed hij zijn ogen open. Hij kon zich nog niet echt omdraaien of zich bewegen maar rondkijken lukte hem wel. Hij zag dat hij in een huis was en hij voelde iets zachts onder hem. "waar ben ik? Is dit.. het huisje van lonesome-sama?" dacht hij. Hij ademde diep in waarna een diepe zucht klonk. Hij deed zijn ogen weer dicht maar dit keer bleef hij wakker. Stiekem hoopte hij dat hij bij de man was. Het voelde wel een beetje slecht dat hij zijn mannen had achtergelaten. Maar onder leiding van kojuro zouden ze het ook goed doen.

Bij het horen van Lonesome-sama zijn stem deed hij zijn ogen weer open. 'Het gaat wel weer. Voel me alleen nog wel een beetje zwak. Maar dat zal ook wel door het bloedverlies komen.' Zei hij kalm. Hij draaide zijn hoofd een beetje zodat hij hiko direct kon aankijken. 'Hoe gaat het met jou?' Vroeg hij bezorgd. Hij kon het niet helpen om bezorgd te zijn aangezien hij hiko nu als onderdeel van zijn team zag en hij maakte zich altijd zorgen om zijn mensen. Nu voelde hij pas dat zijn wond was verzorgd en verbonden. Zijn hand ging langzaam over de stof heen en een dankbare glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Dank je.. uuhh.. Sorry wat is je naam eigenlijk?' zei hij. Bij het laatste keek hij een beetje beschaamd weg.

Hij keek Hiko-sama weer terug aan toen hij antwoordde. 'Gelukkig. Ik had niet graag gezien dat ze jou ook verwond hadden.' Zei hij opgelucht. Hij moest zelf ook lachen toen Hiko zich voorstelde en zei dat hij lonesome-sama ook leuk vond. 'Aangenaam kennis te maken Seijuro hiko-sama. Heel erg bedankt voor je hulp in het gevecht en dat je mijn wonden hebt verzorgt Seijuro hiko, Lonesome-sama.' Zei hij met een glimlach. Hij bekeek hiko nog een keer goed nu hij de kans ervoor had. "Hoe oud zei hij eigenlijk zijn?" dacht hij. Hij vond dat hiko er wel wat ouder uit zag maar hij was nooit goed in leeftijden schatten. Zijn gedachten begonnen weer af te dwalen. "Zou hij iets verbergen? Of zou hij voor iets of iemand op de vlucht zijn? Of houd hij er echt niet van om met mensen te werken? Maar hij vocht toen net wel mee. En dat terwijl hij me net een paar seconden kende.. Wat is er met hem?" dacht hij.