Icy Soul's

'Dat zeg ik toch ook niet.' mompelde ze toen hij zei dat hij het ook niet was geweest. Ze zag dat hij ergens over aan het nadenken was en bekeek hem even. Eigenlijk was ze wel benieuwd naar waar hij over na zat te denken, maar vond het ook weer zo onbeleefd om te vragen. Gedachten waren privé, vond zij.

Jack

Hij zag dat Elsa hem bekeek en keek haar terug aan, glimlachend en achter zijn hoofd krabbend. 'Je hebt zeker geen idee wie het dan wel winter hier heeft gemaakt. Of wel?' Vroeg hij voorzichtig. Hoe hij het bekeek moest of zij het zijn geweest of hij. En hij wist zeker dat hij het niet zelf was. Iemand anders die het kon doen kende hij niet.

Ze schudde haar hoofd op Jack zijn vraag, waarna ze een ongeruste uitdrukking op haar gezicht keek. 'Ik ... heb het toch niet gedaan, of wel?' vroeg ze met een zachte stem. Als zij een winter had veroorzaakt in Arendelle zou ze het zichzelf nooit vergeven, want dan was iedereen toch niet veilig van haar krachten ... ookal had ze zichzelf afgezonderd in de bergen.

Jack

Hij keek geschrokken en met grote ogen naar Elsa toen ze zo angstig vroeg of zij het was. Hij kon gewoon voelen dat ze de verkeerde kant op ging. 'Nou nou.. Laten we niet te snel conclusies trekken.' Zei hij snel. Hij liep naar Elsa toe en legde een hand op haar schouder. 'Denk nou niet meteen het slechtste. Oke? Mensen kunnen veel hebben. Het is niet alsof ze nog nooit een winter hebben meegemaakt.' Zei hij op een geruststellende toon.

Ze zuchtte even door wat Jack tegen haar zei en knikte langzaam. '... maar het zou nu zomer moeten zijn in Arendelle. Niet winter.' Er stond een klein fronsje op haar gezicht. Ze wilde zich heel graag toegeven aan de geruststellende toon waar Jack op sprak, maar er zat gewoon teveel onrust in haar lichaam daarvoor, op het moment.

Jack

Hij zuchtte even diep door wat Elsa zei. 'Ja daar heb je ook gelijk in.. Maar wat ik al zei. De mensen zijn wel wat gewend. Ze houden het best wel uit totdat wij hebben uitgevonden wat het probleem is.' Zei hij op dezelfde geruststellende toon.

Ze knikte weer en probeerde om weer rustig te worden. De manier waarop Jack tegen haar praatte hielp wel. Ze nam nog even een diepe zucht en glimlachte naar de jongen. 'Dank je dat je me wilt helpen.' zei ze toen met een kleine verontschuldigende glimlach, alsof ze zich met die glimlach wilde verontschuldigen dat ze zich zo simpel liet meeslepen door haar gevoelens.

Jack

'Geen dank.' Zei hij. 'Ik zou niet willen dat je de rest van je leven zou bang bent en slecht denkt over jouw gave. Die, als ik het mag toevoegen, echt geweldig is.'
Hij was even stil en dacht na over waar hij moest beginnen met Elsa. 'Had je eigenlijk altijd al problemen met je gave?' Vroeg hij na een tijdje.

'Nou, niet altijd ...' begon ze. 'Ik begon mijn gave als een vloek te zien nadat ik mijn zusje, Anna, per ongeluk had geraakt bij het spelen toen we nog klein waren ... dat is eigenlijk wanneer ik er bang voor ben geworden.' Ze vertelde het hem met een klein fronsje.

Jack

Hij keek meelevend naar Elsa toen ze hem vertelde dat ze haar zusje had geraakt. 'Dat spijt me voor je.. Moet zeker schrikken zijn geweest.' Zei hij meelevend. 'Is ze er wel goed vanaf gekomen?'
'Maar voor dat ongeluk gebeurde er dus nooit iets verkeerds met je gave?' Vroeg hij nieuwsgierig.

Ze knikte zwijgend toen Jack haar vroeg of het schrikken was geweest dat ze haar zusje had geraakt. 'Nouja ... goed vanaf gekomen. Ze hebben haar herinneringen over mijn magie moeten wissen om haar te redden, aangezien ik haar op d'r hoofd had geraakt.' Ze schudde haar hoofd op zijn vraag of er voor het ongeluk dingen verkeerd waren gegaan met haar gave. 'Nee.' zei ze.

Jack

Hij kreeg steeds meer medelijden met Elsa door wat ze hem vertelde. Zijn normale o zo vrolijke en beetje drukke karakter was er nu niet. Nu was hij heel rustig en ontroerd. 'aaw.. dat is echt erg. Alle leuke tijden wissen die jullie hebben gehad..' Zei hij zacht. Hij moest terugdenken aan de tijd dat hij zoveel gein had met zijn zusje. En aan de tijd dat ze het ijs op zijn gegaan en het brak. Hij kon zijn zusje redden van een ijzige dood maar als gevolg werd hij.. Nou ja dit. Jack frost, de winter. Sindsdien kon zijn zusje hem niet meer zien en ze konden niks samen meer doen.
Hij liet zijn hoofd even zakken en veegde met zijn arm langs zijn ogen om een traan weg te vegen. 'Wat is het eerste dat je gaat doen als je controle hebt over je gave?' Vroeg hij zacht met een lichte brok in zijn keel.

Er verscheen een frons op haar gezicht toen ze de verandering in houding van Jack zag. 'Alles goed, Jack?' vroeg ze zacht en een beetje bezorgd. Haar ogen verplaatste ze even naar de grond en keek toen weer terug op naar hem. 'Ik ga proberen om deze winter te stoppen.' zei ze.

Jack

'Ja het gaat goed. Gewoon.. Herinneringen.' Antwoordde hij haar toen ze vroeg of alles goed was. Toen ze hem vertelde wat ze ging doen als ze controle kreeg over haar krachten schudde hij zijn hoofd. 'Nee sorry. Dan kan ik je niet helpen.' Vertelde hij haar. Hij draaide zich om en stond klaar om weg te lopen, het kasteel weer uit. 'Vind je deze winter stoppen echt zo belangrijk? Zo belangrijk dat je vergeet wat het belangrijkst is?' Vroeg hij haar met een blik neergeslagen naar de grond. 'Denk maar goed na. Want je wist wel wat belangrijker is. Vroeger in je leven.' Ging hij verder. Hij draaide nog even zijn hoofd om naar Elsa en keek haar glimlachend aan.

Ze stond een beetje met haar mond vol tanden toen hij zich zo omdraaide en zei dat hij haar niet kon helpen. Net toen ze wilde vragen waarom niet, vroeg hij haar iets. Ze zuchtte even, want ze wist wel waar hij het over had. 'Heb je het over Anna?' vroeg ze.