Icy Soul's

Toen de jongen vroeg, blijkbaar in zichzelf, luidop vroeg tegen wie ze het had en dat er niemand was begreep zij niet waar hij het over had. 'Hoe bedoel je er is hier niemand? Jij bent hier toch.' Een beetje verstoord keek ze naar hem doordat hij z'n hand voor haar ogen zwaaide. 'Wat ... wat doe je?' zei ze en deed een stap achteruit, hem wantrouwend aankijkend.

Jack

Hij keek haar verbaasd aan toen het leek alsof ze tegen hem aan het praten was. 'Jij.. Kan jij mij zien?' Vroeg hij. Langzaam zakte hij naar de grond tot zijn voeten op de grond stonden. Beide handen had hij om zijn staf geklemd en zijn blik had hij op haar gericht.

'Ja, natuurlijk kan ik je zien! Je staat hier nu toch voor m'n neus!' snauwde ze een beetje. Het beviel haar helemaal niet dat deze jongen zomaar in haar kasteel was gekomen en nu ook nog eens zo raar begon te doen. 'Wie ben jij?' vroeg ze hem toen. Hij kwam niet van Arendelle, want ze had hem daar nog nooit eerder gezien.

Jack

Hij stamelde een paar passen achteruit toen ze zei dat ze hem kan zien. 'Je.. j-je.. Je ziet me echt?' Zei hij verbaasd. Toen ze om zijn naam vroeg ging hij rechtop staan. 'Ik ben Jack. Jack frost om precies te zijn. Je moet vast wel is van mij gehoord hebben.' Zei hij met een glimlach. Zachtjes tikte hij met zijn staf tegen de ijzen trap aan. 'En ik neem aan dat u de koningin van Arendelle bent.'

'Dat zei ik toch net.' zei ze met een zuchtje. 'Waarom ben je daar zo verbaasd om?' Zachtjes knikte ze toen de jongen, die zich had voorgesteld als Jack Frost, zei dat ze vast wel eens van hem gehoord moest hebben. 'Mijn ouders vertelden vroeger toen ik nog klein was wel eens over je. Ik was altijd wel gefascineerd door die verhalen, doordat het mij een gevoel gaf dat ik niet helemaal alleen was met mijn krachten.' Hij vroeg haar of zij de koningin van Arendelle was. 'WAS de koningin, om precies te zijn. Ik ben weggerend.' zei ze stil.

Jack

'Nou ja.. Niet veel mensen kunnen mij zien. Dus elke keer als iemand mij wel ziet verbaasd het me.' Zei hij als antwoord toen ze vroeg waarom hij zo verbaasd was dat zij hem kon zien. Een grijns kwam op zijn gezicht toen ze hem vertelde dat haar ouders vroeger over hem vertelde en dat ze altijd wel gefascineerd door de verhalen was. 'aha dat verklaard wel wat. Je wou dat ik bestond wat maakt dat je in mij gelooft.' Zei hij zacht lachend. 'Daarom zie jij mij wel.' maakte hij zijn zin af.
'Nou... Mevrouw Arendelle. Van wat ik op de binnenplaats van het paleis heb gehoord word u nog steeds beschouwd als de koningin.' Zei hij met een klein grijnsje.

'Dat kan.' zei ze met een klein glimlachje. Eigenlijk vond ze het best leuk dat haar kinder idool nu voor haar stond in levende lijve. Ze zuchtte toen hij begon over dat de mensen op de binnenplaats van het paleis haar nog steeds als koningin zagen. 'Wat voor volk wil er nu een ijskoningin als koningin? Ik heb mijn krachten niet eens onder controle. Als ik boos word of verdrietig dan kan ik mensen ermee pijn doen en ik hoef maar iets aan te raken en het veranderd in ijs.'

Jack

Hij keek haar aan toen ze begon met praten. 'Uw volk blijkbaar. Noem ze gek maar ze zijn wel heel loyaal.' Zei hij kalm. 'Alles wat ik hoor is de slechte kanten van uw gave. Maar wat over de goede kanten? IJs kan zo mooi zijn. Zoals dit prachtig ijspaleis. Ik neem aan dat dit er niet al stond.' Zei hij tegen haar met een glimlach. Hij hield zijn rechterhand een beetje omhoog en er verscheen een sneeuwvlok boven. 'Het kan zoveel goeds brengen. Vreugde en plezier.' zei hij terwijl hij naar de sneeuwvlok keek. Even liet hij de sneeuwvlok door zijn vingers heen vliegen waarna hij het wegblies, zodat het rond hun beide heen dwarrelde.

Ze keek even het paleis rond toen Jack begon over het paleis dat ze gemaakt had met haar ijskrachten. 'Dat is alleen als ik me op mijn gemak voel ... en dat is hier, ver weg van Arendelle.' Voor een paar momenten keek ze even naar de sneeuwvlok die hij rond hen liet dwarrelen, waarna ze hem weer terug aan keek.

Jack

'Wat gaat er dan mis in Arendelle? De mensen lijken me heel aardig. Het is er rustig. Dus wat is het probleem?' Vroeg hij met een vragende blik. 'Waar ben je bang voor? Volgens mij is het niet voor de mensen.' Voegde hij er nog aan toe.
Hij sprong een klein stukje omhoog en bleef toen halverwege in de lucht hangen, net alsof hij achterover leunend op een stoel zat. Zijn staf had hij op zijn schoot gelegd.

Een beetje ongemakkelijk wreef ze over haar arm, waarbij ze van hem weg keek. 'Het heeft niks met Arendelle te maken ...' mompelde ze. 'Ik vertrouw mezelf gewoon niet met deze krachten.' Hierbij moest ze terug denken aan wat ze bij haar zusje had gedaan toen ze nog klein waren ... dat was het moment waarop alle ellende was begonnen, de angst.

Jack

'Wat kunnen we daar dan aan doen?' Vroeg hij. Hij kwam weer omlaag gezweefd. Met de bovenkant van zijn staf haakte hij elsa haar hand vast en trok die zachtjes naar voren. 'Het kan juist zo mooi en leuk zijn. Dus wat kunnen we doen om uw vertrouwen erin weer te vergroten? Als u mijn hulp tenminste wilt accepteren.' Zei hij. Hij had besloten om haar te helpen als ze het wilt tenminste. Hij weet namelijk hoe het kan zijn om problemen te hebben met je gave. Hij had in het begin een "duistere" periode waarin hij vreselijke dingen had gedaan omdat hij niet begreep waarom hij er was en hij frustreert raakte dat niemand hem kon zien. Gelukkig is hij erdoorheen gekomen en heeft hij nu een geweldige tijd.

Ze keek naar hem op toen hij haar hand vasthaakte met z'n staf en het zachtjes naar voren trok. 'Natuurlijk wil ik je hulp wel accepteren.' zei ze zacht. 'Jij bent de enige die ik nu heb ontmoet die hetzelfde is als mij.' Eigenlijk zag ze niet echt een probleem in alleen hier blijven in d'r ijspaleis, maar als Jack haar wilde helpen om over haar angst te komen tegenover haar krachten vond ze dat ook goed.

Jack

Hij glimlachte toen ze zei dat ze zijn hulp wel wou accepteren. 'Mooi zo. Laten we dan eerst maar naar buiten gaan.' Zei hij lachend. Hij pakte Elsa haar hand vast en rende enthousiast de trap af.
'Kom maar~.' Zei hij enthousiast en een klein beetje hyper. Hij kon niet wachten om Elsa de goede kanten van hun gave te laten zien.

Haar ogen werden groot toen Jack haar hand vastpakte en haar mee trok naar buiten voor ze er ook maar een woord op kon zeggen. 'E-eh, oké.' zei ze. Toen ze buiten waren, keek ze wat verward naar Jack. 'Wat wilde je gaan doen?' vroeg ze aan hem.