07 ghost anime

Hij keek naar yuuki toen hij zei dat het wel een harde klap was. 'Ach die klap zelf deed eigenlijk niet veel pijn.' zei hij. Zacht moest hij lachen toen hij hoorde wat yuuki daarna mompelde. 'ach je kent me toch nog wel?' Grapte hij toen. 'ze is alleen.... Niet te volgen.' zei hij erachter met een zucht. 



Een klein lachje kwam op zijn gezicht door wat james zei. 'Je klinkt nu precies als hem.' Zei hij zacht, met nog steeds het kleine lachje op zijn gezicht. 'Ik was een gevangene van de academie. En mijn vriend... Hij heeft me toen geholpen met ontsnappen.' Zei hij. 'Alleen kon hij niet op tijd weg komen..' Zei hij zacht erachteraan. Zijn blik had hij nu gericht op het een en hij draaide wat rond met zijn lepel in de soep.



'Je kan mij alles vertellen. Dat weet je he?' Zei hij tegen haar. Een tevreden glimlach stond op zijn gezicht toen nanaho haar hoofd op zijn schouder legde.
'Vanochtend ging het nog goed. Jullie waren bij elkaar en grapte nog met elkaar. En nu..' Hij pauzeerde even. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij uiteindelijk.
Natuurlijk wist hij wel wat er gebeurd was maar hij had niet alles gezien. Alleen wat er op de gang gebeurde tussen hen. Hij wist dus niet of er nog iets was wat hij had gemist.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.

'naah. De meeste vallen wel mee. Alleen zij is nu niet te volgen. Maar kan ook komen omdat ze te veel tijd met mij doorbrengt. Dan kan het verwarrend worden.' zei hij.
'Zeg hoe zit het eigenlijk met jou? Al een leuk meisje gevonden?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was dan wel een tijd uit zijn broertje zijn leven geweest maar toen hij nog leefde had yuuki nog geen vriendin. En nu had hij ook nog niemand gezien. 



Hij keek dankbaar naar james. 'Dank je..' Zei hij zacht. 'Ik hoop alleen dat hij nog leefd.' mompelde hij erachteraan.
Hij staarde nog even naar de soep waarna hij weer rustig begon te eten. Ondanks alles was hij wel blij dat hij bij de kerk terecht was gekomen. Iedereen hier was aadig tegen hem en hij werd zonder na te denken opgevangen.



'Heb je het dan al tegen hem gezegd hoe je er echt over voelt?' Vroeg hij aan haar. 'Hij geeft wel om je. Misschien meer dan je zelf denkt.' Zei hij zacht.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.[/quote]

'ach dat komt nog wel. Hoe oud ben je ook alweer? 16? Dan begin je net.' Zei hij met een grijns. Hij gaf yuuki even een stootje tegen ze arm aan. 'En nu heb je je grote broer weer om je te helpen.' Zei hij lachend.
Hij wist dat het vroeger nooit echt goed ging tussen hem en yuuki. Maar nu hij, dankzij lab, een tweede kans had gekregen was hij niet van plan om die te laten schieten.



Ook al vond hij het niet zo fijn om terug te denken aan wat er gebeurd was vond hij het wel fijn dat hij er met james over kon praten. Hij keek even nog nar james en glimlachte waarna hij zijn soep verder opat.



Hij glimlachte zacht door wat ze zei. Wat best bijzonder is aangezien hij vaak geen tot nauwelijks emoties toont. 'Denk je dat echt?' Vroeg hij haar. 'Jij bent de enige waarvan ik ooit heb gezien dat die terug flirt met hem zonder dat hij er bezwaar van maakt. Jij kan dingen bij hem doen waarbij als iemand anders het probeert diegene meteen een vuist in zijn gezicht krijgt. Vind je dat niet een beetje raar?' Zei hij met een wat grotere glimlach.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.[/quote]
[/quote]

Hij fronste door de reactie van zijn broertje. 'Wat nou? Wil je soms zeggen dat je dat niet wilt?' Vroeg hij met zijn best teleurgestelde act als hij kon.
Hij kon het yuuki ook niet kwalijk nemen als hij geen hulp van zijn broer wou. Zijn manier was nogal... Apart. En niet iedereen zag zijn hulp op het gebied van liefde zitten.



Kort nadat james klaar was met eten had ook hij zijn soep op. Hij legde zijn lepel in de kom en keek naar james. 'Weer terug naar de bibliotheek? Of heb je wat anders te doen?' Vroeg hij aan de jongen.



'Iets zegt mij dat je niet veel hoeft te zeggen.' Zei hij op zijn gebruikelijke emotieloze stem en uitdrukking. Niet omdat het hem niets kon schelen. Maar gewoon omdat hij niet snel en niet lang een emotie liet zien.
'Om eerlijk te zijn.. Ik heb zo een vermoeden dat hij al weet wat er is. Of tenminste een idee heeft van wat er aan de hand is.' Zei hij en hij sloeg een arm om nanaho.
'Hij is misschien wel onwetend en handelt voor hij denkt. Maar hij is niet helemaal dom. Zeker als het gaat om mensen die dicht bij hem staan. Die houd hij heel goed in de gaten.' Zei hij met een knipoog. Hij haalde even een plukje haar voor nanaho haar gezicht weg. 'Dus als ik jou was. Zou ik het proberen.' Zei hij als laatste.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.

Hij begon te lachen toen Yuuki zo voorzichtig probeerde te brengen dat hij zijn hulp niet wou. 'Ach joh rustig maar. Ik zat je te plagen. Natuurlijk begrijp ik dat je mijn hulp niet wilt. Veel mensen willen die niet.' Zei hij met een knipoog en hij aaide even door zijn broertje zijn haren.



Hij volgde james gehoorzaam en gaf ook zijn kom aan de bediende af. 'Oke, dan word het terug naar de bibliotheek.' Zei hij met een glimlachje. Hij vond het werk nog geen eens zo heel erg. De kerk had hem ingenomen zonder hem te kennen en zonder te weten wat voor problemen hij kon veroorzaken. Dus vond hij dat hij wel wat terug kon doen. Hij liep het eetgedeelte uit en wou proberen zelf naar de bibliotheek te lopen. Alleen liep hij totaal de verkeerde kant op.



'Geen dank nanaho. Je weet dat ik altijd voor jullie klaar sta. Toch?' Zei hij kalm. Hij stond op van haar bed en liep naar de deur toe. 'En als je me nog een keer nodig hebt dan weet je me te vinden. In de tuinen.' Zei hij voordat hij weer wegliep, terug naar de kerktuinen.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.

Hij keek voor zich uit toen hij een bekende stem hi hoorde zeggen. 'Hey Nanaho..' Zei hij onwillekeurig. Hij wist niet echt wat hij nu moest. Hij dacht toch echt dat hij Nanaho door had en haar begreep. Totdat ze hem die klap verkocht en wegrende. Nu wist hij gewoon niet wat hij met haar aanmoest.



Hij keek achterom toen hij james op zijn schouder voelde tikken. Toen hij hoorde wat james zei lachte hij beschaamd en zijn wangen kleurde licht rood. 'Eeeh. ja dat wist ik.' Mompelde hij snel. Hij keerde zich om en liep de gang in die James aan had gewezen.



Hij zwierf door de kerktuinen heen en hielp hier en daar een bisschop in opleiding met de planten te verzorgen.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.

Hij luisterde aandachtig naar haar verontschuldiging. Met een zachte, lieve glimlach keek hij haar aan maar hij zei nog even niks. Hij kon zien dat ze zich echt rot voelde. 'Het is al goed, mijn mooie lieve nanaho.' Zei hij zacht en begripvol.



Ook hij ging weer verder toen ze bij de bibliotheek waren. Dit was de tweede keer dat hij binnenstapte maar pas nu zag hij hoe groot het wel niet was. De kasten gingen omhoog bijna tot aan het plafond. En er waren meerdere verdiepingen.
Na een tijdje moest hij een boek terug zetten. Toen hij erachter kwam waar die moest zuchtte hij. Natuurlijk moest dat boek op een van de hoogste planken komen te staan. Hij had echt geen zin in op de trap te klimmen en er daarna weer vanaf te klimmen. Hij keek even om zich heen en zuchtte. 'Even kijken..' Mompelde hij tegen zichzelf. Met een simpele kleine beweging van zijn hand verschenen er twee zaiphon zinnen om hem heen die elkaar kruiste. Op zijn beven begonnen ze rond te draaien en hij werd de lucht in getild. Zo werd hij naar de plek van het boek getild zodat hij het boek terug kon zetten en landde hij weer zacht op de grond.
Een licht trots grijnsje stond op zijn gezicht dat hij het nog niet verleerd was.



Hij zwierf door de kerktuinen heen en hielp hier en daar een bisschop in opleiding met de planten te verzorgen.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.