07 ghost anime

verloren-
toen hij weer wakker werd was zijn ideeën bak in z'n brein nog steeds leeg, maar de lucht werd alweer helder hij ging z'n kamer uit en liep door de gangen naar de trainingskant. toen hij een zaal binnenkwam zag hij kuroyuri. "kuro, kom mee. het is tijd voor een bespreking dus stop met het af maken van de studenten!" hij keek even rond en zag hoeveel doden er lagen. hij schudde zuchtend zijn hoofd. "van af nu maak je er maar 1 af, begrepen? we hebben hun nodig als we ten aanval komen." zei hij en hij wachtte op kuroyuri in de gang.

Hij glimlachte naar natsuno doordat hij zei dat hij veel in de kerk had gedaan. 'Gelukkig dat je dan nog goed bent opgevangen.' zei hij met een glimlach. De volgende vraag van zijn broertje had hij alleen niet verwacht. "wie was dat eigenlijk.. wie was dat meisje.. wie was ze.??" bleef in zij hoofd spoken en hij stond ineens stil. Hij schudde even zijn hoofd om die gedachte weg te krijgen. Hij ging met zijn hand door zijn haren heen alsof er niks gebeurt was. 'oooh zij? je kent mij toch.. Ik zit altijd achter de meiden aan. met ze te flirten enzo..' Zei hij lachend. 'Het is niks bijzonders.' zei hij tegen zijn broertje en hij ging nog een keer met zijn hand door zijn haren heen. Daarna vervolgde hij zijn pas weer. Langzaam aan liep hij richting de kantine. Ze zouden zo wel wat eten kunnen halen wat maar goed was omdat hij nu toch wel wat trek begon te krijgen. En stilletjes hoopte hij dat nanaho daar ook zou zijn of naartoe zou komen.



Hij keek meteen glimlachend naar James toen hij het over een kantine had. 'Ja graag!' antwoordde hij op de vraag van james of hij daar heen wou. Hij kan zich de laatste normale maaltijd niet meer herinneren zo lang geleden was dat. Met zijn grote groene ogen keek hij omhoog naar james. 'dus eeehh.... waar is de kantine?' vroeg hij zacht. Hij vond het wel vervelend dat hij alles moest vragen omdat hij daar de weg niet weet.



Nadat hij klaar was met het helpen met het voorbereiden van het eten wou hij de keuken uitlopen. Net in de deuropening naar de kantine blijf hij stilstaan. 'Hij komt eraan. Hij wilt terug wat van hem is. We moeten ons voorbereiden.' zei hij zacht. Daarna snapte hij uit de voorspelling en liep hij weer rustig verder. alleen in tegenstelling tot in de kantine te gaan zitten zoals hij van plan was liep hij meteen door naar zijn kamer. Na door wat gangen gelopen te hebben kwam hij eindelijk uit bij zijn kamer. In zijn kamer aangekomen zocht hij meteen door een kast met een paar zaden. Dit waren speciale zaden die hij kweekte tegen duistere magie en de kors, wars en warsfeils. Na een zakje zaadjes te hebben gepakt liep hij weer uit zijn kamer naar het midden van de kerk. Vanuit het midden van de kerk liep hij naar buiten zodat hij in de centrale tuinen kwam. In het midden van die tuin stond een grote fontein. Hij liep naar de fontein toe en werd meteen begroet door Razette. Zij is een zeemeermin die daar leeft. Hij glimlachte even naar haar en deed de zak met zaden open. Hij verspreidde de zaden in de tuin en Razette, die wist wat voor zaden het waren, Zorgde meteen dat ze bewatert werden.

((ooh ja nog een laatste iets wat ik vergeten was. In de Fontein leeft een zeemeermin. De voor zover enige in haar soort van de serie. Razette (zoals ze heet) kan haar gezicht veranderen in die van andere mensen die ze gezien heeft en kan ook overleven op het land. Dan krijgt ze benen in plaats een staart. Ze heeft altijd longen dus ze kan niet eeuwig onder water blijven. verder is ze meestal schuw naar mensen tenzij ze je al wat langer kent. Zij (en alle andere zeemeerminnen van haar soort.) is stom, oftewel ze kan niet praten, maar ze kan echter wel zingen. Ook het gezichtsveranderen kunnen ze allemaal. als jullie willen dan mogen deze zeemeerminnen ook aangemaakt worden. net als mensen hebben ze allemaal andere karakters dus voel je niet verplicht om razette aan te maken X3))



Hij stopte met de "training" toen hij zag dat verloren eraan kwam. 'maar meneer ik heb er ook maar eentje vermoord. de rest leven.. tenminste ze leven nu nog. sommige zijn gewoon buiten bewustzijn dat is alles.' zei hij een beetje kinds. sommige mensen namen hem niet serieus omdat hij vaak kinds deed of praatte maar tja hij is dan ook de jongste lid van de blackhawks. zelfs sommige leerlingen zijn zelfs ouder dan hem. Hij stapte de trainingskoepel uit en liep uit het zicht van de leerlingen. Toen ze hem eenmaal niet meer konden zien teleporteerde hij zich on de gang naast verloren. 'Heeft u al wat kunnen bedenken meneer?' vroeg hij op precies hetzelfde moment als dat hij verscheen.

verloren-
hij negeerde de verwachtte reactie van kuroyuri. "hm. ik heb zonet wel een idee gekregen maar ik wil het niet hier bespreken. straks is er nog zo'n snotaap dat al mijn plannen aan barsburg wil vertellen. dus kom, dan gaan we naar mijn kantoor." zei verloren terwijl hij door de gangen liep.

Hij schrok toen nanaho op hetzelfde moment naar buiten kwam als dat hij met yuuki naar binnen wou. Hij was verbaasd over de reactie van nanaho. 'Wat is dat nou voor begroeting? Oh, hey? sinds wanneer doe je dat?' vroeg hij verbaast. Hij keek even opzij naar yuuki voordat hij weer naar nanaho keek. 'dus hoe gaat het met de mooiste ghost?' vroeg hij met zijn gebruikelijke licht flirtende glimlach.



Hij moest zacht blozen toen James zijn hand vast pakte. Toen hem gezecht werd dat hij mee moest komen liep hij met James mee. Na door een paar gangen gelopen te zijn Stond James even stil. Hij vroeg zich af wat er mis was waardoor james stil stond. Hij besloot om dat later wel te vragen. Na even stil gestaan te hebben werd hij een kamer ingetrokken die blijkbaar de kantine was. Hij ging rustig op een stoel zitten en vroeg zich af wat voor eten ze hier hadden.



Hij bleef nog lekker rustig in de tuinen zitten. Hij had toch niet veel meer te doen op dit moment en hij genoot altijd van de rust die in de tuinen was. Hij begon wel nieuwsgierig te worden hoe het nu afgelopen was met natsuno. Hij hoopte dat frau niet meteen ging vluchten of zijn broertje zou wegsturen. Natsuno had zijn broer nodig en dat was duidelijk.



Hij liep rustig achter verloren aan. Het had toch geen zin om verloren proberen om te praten dus hielt hij maar zijn mond over de leerlingen. Zoals altijd volgde hij zijn baas trouw zonder twijfel.

Hij keek verbaasd naar nanaho toen ze zo geërgerd en boos reageerde. Alleen had hij wel een idee wat er aan de hand was. Hij had het al vaker in zijn jeugd meegemaakt dat als een meisje iets voor hem voelde en hij de hele tijd met ze flirten zonder verder te gaan dat ze geïrriteerd werden. Hij ademde even diep in en uit en keek toen naar zijn broertje. 'Sorry yuuki maar ik moet even iets doen. Ik zie je later wel weer. 'ké?' zei hij. Hij liep snel in dezelfde richting als nanaho heen was gegaan. 'Nanaho wacht!' riep hij haar na. hij versnelde zijn pas zodat hij nu achter haar aan rende. Nu duurde het niet lang tot hij bij haar was. Hij greep haar bij haar schouder vast en draaide haar om. Zonder haar tijd te geven om er wat van te zeggen kuste hij haar op haar mond.



'Ik weet niet wat jullie hier te eten hebben. Dus het maakt me niet veel uit.' Zei hij zacht. 'Alles is goed.' Zei hij op normale toon. Hij keek even de kantine rond en zag niet veel mensen zitten. Het was er lekker rustig. Maar dat was het overal in de kerk eigenlijk wel. "Als ik dan toch ergens had moeten belandden dan is dit misschien wel de beste plek." dacht hij.



Hij bleef nog lekker rustig in de tuinen zitten. Hij had toch niet veel meer te doen op dit moment en hij genoot altijd van de rust die in de tuinen was. Hij begon wel nieuwsgierig te worden hoe het nu afgelopen was met natsuno. Hij hoopte dat frau niet meteen ging vluchten of zijn broertje zou wegsturen. Natsuno had zijn broer nodig en dat was duidelijk.



Hij liep rustig achter verloren aan. Het had toch geen zin om verloren proberen om te praten dus hielt hij maar zijn mond over de leerlingen. Zoals altijd volgde hij zijn baas trouw zonder twijfel.

verloren
toen ze in zijn kantoor waren aangekomen ging hij in zijn met rood fluweel bekleedde stoel zitten.
hij bromde even en sloot zijn ogen en keek daarna recht naar kuroyuri. "ga zitten en pak pen en papier. we moeten het plan direct hebben vastgelegd als het een goed plan is..."

Zijn gezicht vertrok zich bij de harde klap van nanaho. "damn.... ze kan wel hard slaan.." Dacht hij. Hij zuchtte diep toen ze weer weg rende. "Meiden zijn zo moeilijk te begrijpen... Eerst willen ze verder. En dan weer niet... kom op!" Dacht hij. Hij liep rustig achter nanaho aan en probeerde te bedenken hoe hij het nu ging aanpakken.



'Dank je.' Zei hij toen james terug kwam met het eten. 'Eet smakelijk.' Zei hij terug en begon zelf ook met het eten. Het eten zag er dan wel niet zo fris uit maar hij had zo lang al niet meer gegeten dat hij nu alles zou eten. Ondanks hoe het eten eruit zag was het toch nog best lekker.



---------



Hij zuchtte diep doordat verloren zei dat hij pen en papier moest pakken. "yeeyy..... schrijven.." Dacht hij. Hij pakte pen en papier en keek naar verloren. 'Zeg het maar..' Zei hij verveeld.

Hij stond al een tijdje voor de deur van nanaho klaar om te kloppen maar iets hield hem tegen. Ze was zo overstuur en hij wist gewoon niet wat te doen. Plots kwam labrador ook aangelopen en die begon meteen te zeggen dat hij weg moest. Na een kort gesprek ging hij dan toch maar weg. Misschien was het wel beter zo.
Hij liep rustig op zijn gemak naar de kantine toe. Waarschijnlijk zat zijn broertje nog te eten, dan konden ze weer verder praten. Al keek hij daar niet honderd procent naar uit omdat hij zo een vermoeden had dat Yuuki het gedoe met nanaho niet zou laten rusten.



Hij stopte met eten en keek naar james toen hij vroeg hoe het smaakte. Hij slikte wat hij nog in zijn mond had door en veegde zijn mond af. 'Om eerlijk te zijn... Het zag er niet echt eetbaar uit. Maar het smaakt wel redelijk. Veel beter dan dat het eruit ziet tenminste.' Zei hij lachend. 'Natuurlijk is het niet hetzelfde als ik gewend ben. Daar kregen we echt geweldig eten. Maar het smaakt nog steeds niet slecht.'
Hij pakte het glas dat james voor hem had neergezet op en dronk er wat van. 'Ik kan alleen een ding maar niet begrijpen....' Mompelde hij haast onverstaanbaar. Hij staarde voor zich uit en dacht weer aan zijn ontsnapping aan de academy. Hij bleef maar voor zich uit staren met het glas in zijn handen, zonder verder te gaan met zijn zin.



Na een tijd in de tuinen gezeten te hebben kreeg hij flitsen door van problemen met frau en nanaho. Hij zuchtte diep. 'Kan hij dan ook nooit is het juiste doen!?' mompelde hij tegen zichzelf. Omdat hij zichzelf toch een beetje als verzorger/ouder zag van iedereen, dus ook de ghosts, was hij er altijd als er problemen waren. Hij besloot dus ook maar om weer op te staan en liep op kalme tempo naar nanaho haar kamer, waar hij haar voor het laatst had gezien in de visioenen. Onderweg pakte hij een bloem uit de kerktuinen.
"Frau jij... idioot. Wat heb je nu weer gedaan?" Dacht hij.
Na een tijdje lopen was hij bij nanaho haar kamer aangekomen. Hij zag dat frau er al stond en was klaar om te kloppen op de deur. Maar zo stond hij al vanaf het moment dat labrador hem zag tot aan dat hij bij de kamer was. 'Frau ik weet niet wat je hebt gedaan.. Maar je hebt het echt goed verknald nu. Ik denk dat het beter is als je even weg gaat. Laat mij maar met nanaho praten.' Zei hij tegen de ghost.
'Maar lab....'
'Niks te maren! Je gaat nu naar de kantine, terug naar je broertje. Ik praat wel met haar en daarbij afgelopen. Je weet dondersgoed hoe ik ben.'
Met een zucht draaide frau zich om en liep weer naar de kantine toe.
Labrador pakte een notitieboekje tevoorschijn en schreef op het papier: "nanaho. Ik ben het, Lab. Mag ik binnenkomen?" Daarna scheurde hij de pagina uit het boekje.
Hij klopte op de deur en schoof de pagina onder de deur door. Hij blies daarbij ook het stuifmeel van de bloem die hij had geplukt onder de deur door en liet met zijn zaiphon in de kamer van nanaho bloemen groeien en bloeien. Hij was de enige in de kerk die dit deed dus was hij er ook altijd aan te herkennen. Het heeft te maken met zijn vorige leven. Dat hij altijd bloemen verzorgde enzo.
Hij wachtte op antwoord van nanaho voordat hij iets deed. Hij zou in ieder geval niet snel weg gaan. Zo was hij niet.



Hij zuchtte diep doordat verloren zei dat hij pen en papier moest pakken. "yeeyy..... schrijven.." Dacht hij. Hij pakte pen en papier en keek naar verloren. 'Zeg het maar..' Zei hij verveeld.

verloren
"hmm... een vraag, denk je dat ik mijn zeis gauw terug zal krijgen?"

Hij zuchtte even toen zijn broertje over nanaho begon. 'Ik zou het niet weten.. Na.. onze laatste meeting.' hij pauzeerde even en wreef over zijn wang. 'Ze rende naar haar kamer. Toen ik daar was kwam labrador ook aangelopen. En hij stuurde me weg.' zei hij tegen zijn broertje. 'Hij zit nu waarschijnlijk met haar te praten. Dus ik hoor het wel hoe het afloopt.' Vervolgde hij. 



Toen hij james zijn stem hoorde stopte hij met denken en keek hij naar hem. 'oooh nee. laat maar. Het is niks. Verleden tijd.' Zei hij snel en hij nam nog een slok waarna hij het glas weer op tafel zette. Hij wist dat hij alles van de academie achter zich moest laten. Vooral mikage. De academie kennende was zijn vriend nu dood. Of op z'n minst gevangene geworden.



Toen hij nanaho hoorde zeggen dat hij binnen mocht komen deed hij de deur open. Achter zich sloot hij de deur weer en liep naar het bed van nanaho waar ze zat. Onder het lopen verzorgde hij de bloem die hij in zijn handen had waaruit hij de andere bloemen had laten groeien. Hij ging naast nanaho zitten en hield de bloem voor haar.
'Hij is echt een eikel he?' Zei hij zacht en meelevend. Zijn vrije arm sloeg hij om nanaho heen.



Hij keek naar zijn meester en zuchtte. 'Meneer... U weet zelf ook dat die Frau niet snel opgeeft. Al heeft u wel het voordeel dat de zeis u nog wel gehoorzaamt. Maar ik schat de kans heel laag in.' Zei hij.