The Lost Language

Hij keek haar nog steeds wantrouwend aan nadat ze nee zei. 'Wie dan? Ik zie je praten. Tegen wie?' Vroeg hij wantrouwend. Het was niet dat hij haar niet geloofde maar door vroeger was hij niet snel in het vertrouwen van andere mensen. En nu dat zowat iedereen achter hem aan zat was het vertrouwen nog minder geworden. Veel demonen wouden hem aan hun kant hebben en als ze dat niet voor mekaar kregen dan zouden ze hem vermoorden. En de magistraten en goden wouden hem vermoorden omdat ze geloofden dat hij de stormvogel, symbool van de seperatie, is. Hoe je het ook bekeek er waren maar weinig die hem in leven zouden laten.

"Vertel het hem gewoon ..." hoorde ze Karbris geërgerd zeggen toen hij door had dat ze twijfelde. Rue slikte even en zuchtte. 'Fijn.' mompelde ze. Al wist ze niet of het een goed idee was, aangezien hij behoorlijk zenuwachtig leek en wantrouwend. 'Ik praat tegen Karbris, hij is een demon ... ik ben een canonist.' mompelde ze. 'Nouja ... eigenlijk was hij eerst een god ... het komt door mij dat die nu een demon is.'

Hij keek het meisje licht verbaasd aan door wat ze hem vertelde. Om te beginnen had hij nog nooit van Karbis gehoord. Wat misschien ook wel goed was aangezien er dan nog kans was dat die demon niks met hem wou. En dan als tweede door het hele verwarrende wat ze hem vertelde. 'Wacht.. Hij was een god? WAS? Hoe bedoel je dat hij eerst een god was en nu een demon? En hoe is dat mogelijk?' Vroeg hij het meisje. Nico bleef stil staan. Hij maakte geen aanstalten om dichter bij het meisje te komen maar hij liep ook niet meer weg. 'En kent die demon of god of whatever van jou de naam Weal?' Vroeg hij voorzichtig. Hij moest weten of ze veilig of gevaarlijk waren. En Weal was de naam waar hij vooral om bekend stond bij de demonen en goden, zijn achternaam.

'Mijn haat- en sombere gevoelens hebben Karbris corrupt gemaakt.' vertelde ze de man. 'Ken je die naam?' vroeg ze toen hardop en ze merkte dat de demon even nadacht. "De naam komt me vaag bekend voor." gaf hij als antwoord. 'Karbris zegt dat je naam hem vaag bekend voorkomt.' Plots wist Karbris weer waar hij de naam van kende en vlug deelde hij herinneringen met Rue, zodat ze ook wist wie hij was. Omdat hij gevaarlijk kon zijn. Nu ze wist wie de man was en waar hij tot in staat was, keek ze hem achterdochtig aan. 'Karbris heeft me laten zien wie je bent.' zei ze toen.

» lost in the world