Kersenbloesem

Hij vond Renji een goede jongen en hij verdiende Nanaho, maar hij vond wel dat ze dit ook op Nanaho haar kamer konden doen. ‘Waar is Rukia?’ vroeg hij toen aan de twee en ze keken allebei op, zo verschenen er twee hoofden boven de rugleuning van de bank. ‘Eh, die is op haar kamer, volgens mij.’ beantwoordde Nanaho haar vader z’n vraag. Hij knikte. ‘Oké.’ zei die en schonk toen wat thee in voor zichzelf. Hij liep naar de zitruimte en ging daar in z’n zetel zitten. Nanaho ging gelijk van Renji af en ging rechtop zitten, omdat ze wist dat haar vader het niet waardeerde als ze op elkaar op de bank bleven liggen.
Ongemakkelijk schoof Nanaho heen en weer op de bank, doordat de blik van haar vader zo op hen gericht was. ‘Is er iets, pap?’ vroeg ze aan hem en hij schudde z’n hoofd. ‘Nee.’ zei hij. ‘Ik mag toch wel naar m’n eigen dochter kijken, of niet?’ vroeg hij toen en ze knikte gelijk. ‘Natuurlijk mag dat.’ zei ze met een grinnik en richtte haar blik even op Renji, die met een geamuseerde blik naar haar keek. Haar blik werd verveeld en ze gaf hem een duw. ‘Hey!’ zei hij lachend en gaf haar een prik in d’r zij terug. ‘Renji!’ bracht ze lachend uit en gaf hem een prik terug in zijn zij. Hij kromp een beetje ineen toen het kietelde en lachte.
Het hoofd van de Kuchiki familie zat droog te kijken naar het vertoon van z’n dochter en haar geliefde. ‘Nanaho. Als je later het hoofd van de familie word, moet je daar echt mee stoppen.’ zei hij, waardoor ze haar blik gelijk op haar vader richtte. ‘Pap. Kunnen we het niet een andere keer hierover hebben?’ vroeg ze smekend. ‘Renji is hier nu en ik geloof niet dat hij zin heeft om tussen een discussie te zitten van een vader en een dochter die het niet ergens mee eens zijn over iets.’ zei ze en keek hem met een ernstige blik aan. Byakuya stond toen op en liep weg. ‘Pap.’ zei ze en keek hem na, maar ze was eigenlijk ook wel opgelucht dat die weg ging. Gezeur van haar vader was nu het laatste waar ze zin in had. Met een verleidelijke blik keek ze toen terug naar Renji. ‘Waar waren we gebleven?’ vroeg ze met een zwoele grijns. ‘Ik weet het wel.’ zei haar geliefde en liet zich terug op de bank vallen met z’n schouders tegen de rechterarmleuning aan. ‘Ohja. Ik nu ook weer.’ zei ze en liet zich zakken tot ze met haar buik op de zijne lag.

*mond valt open*

een beetje een pittig stukje, kan niet wachten op het vpolgende stuk

Haar lippen duwde ze op de zijne en deed haar armen los rond z’n hals. Renji verbrak de kus toen en keek haar met een frons aan. ‘Is het goed als je je vader zo laat? Moet je niet met hem praten?’ vroeg hij zacht aan d’r. Nanaho zuchtte even diep door die vraag. ‘Ik praat vanavond wel met hem. Als jij weg bent. Het is ook niet verstandig om gelijk, nadat die boos is geweest, met mijn vader te gaan praten.’ zei ze zacht. ‘Oké.’ zei hij en deed z’n armen rond haar met een zucht. Nanaho liet haar hoofd op z’n borst rustten en nam z’n hand vast. Met een zachte strelende beweging, streek ze met haar duim over de rug van z’n hand.
Rukia kwam de trap afgerend en liep naar de zitruimte, waar ze in de zetel plofte waar Byakuya net in had gezeten. Renji en Nanaho keken allebei op en zagen toen Rukia. ‘Nanaho. Waar is grote broer?’ vroeg ze haar zus toen. ‘Eh, ik weet het niet.’ zei ze. ‘Hij begon er weer over dat ik me beter moest gedragen als ik het hoofd van de familie zou worden. Ik wilde het daar niet over hebben met Renji in ons huis en toen liep die weg.’ vertelde ze haar zusje. Ze hoopte dat Rukia niet boos op haar zou worden voor hoe ze tegen haar vader had gedaan, want dat was wel eens eerder gebeurd. Rukia keek op naar Byakuya en liet iedereen weten dat ze fout zaten als ze Byakuya boos of overstuur maakten. Ze begreep wel dat Nanaho liever niet hoofd van de familie werd en ook dat het vervelend was dat haar vader er vaak over begon. ‘Ik ga later vanavond wel met hem praten. Ik vind het ook niet leuk als die boos of overstuur is.’ zei ze zacht en glimlachte naar d’r zusje. Nanaho liet Renji z’n hand los en ondersteunde zichzelf met haar armen op z’n borst. Hij haalde z’n armen rond haar weg en legde één hand langs z’n hoofd, terwijl die met z’n andere over haar onderrug streelde, dichtbij haar achterste. ‘Oké.’ zei Rukia zacht en liet zich wat meer onderuit zakken in d’r stoel.
‘Ik ga maar weer terug naar m’n divisie.’ zei Renji toen en ging rechtop zitten. Met een frons keek Nanaho naar Renji, omdat ze het jammer vond dat hij weg ging. ‘Waarom?’ vroeg ze hem. Hij lachte zacht door haar vraag en tikte met z’n vinger even tegen haar neus, waarna die zei: ‘Jij moet nog met je vader praten en het is al laat.’ Rustig stond hij op en rekte zich even. ‘Ik zie je morgen wel weer, Nanaho.’ zei hij met een glimlach tegen z’n geliefde en richtte z’n blik toen op Rukia. ‘Tot morgen, Rukia.’ zei hij en draaide zich om, waarna die naar de buitendeur toe liep en het Kuchiki huis uit ging. Met een zuchtje richtte Nanaho haar blik terug op d’r zusje toen Renji weg was en stond op.
‘Ik ga maar even met pap praten.’ zei ze en Rukia knikte.

moooi verhaal hoor XD

*kijkt een beetje jaloers naar kussende nanaho en renji*

maar weer een fantasies mooi stukje <3

Na een zuchtje liep ze naar de schuifwand die naar de tuin leidde, omdat ze zo een idee had dat hij weer voor de kersenbloesemboom in hun tuin zat, maar toen ze in de tuin stond, was haar vader er niet. Er trok zich een frons op haar gezicht en keek ongerust rond zich. Ze was er zeker van dat hij bij die boom zou zitten. ‘Misschien moet je kijken in mijn zus haar kamer, waar hij dat altaar voor haar heeft gemaakt.’ zei Rukia toen en Nanaho richtte haar blik terug op d’r zus. ‘Ja, goed idee.’ zei ze en liep rustig naar de oude kamer van haar moeder. Als haar vader daar zou zijn, moest ze hem rustig benaderen. Ze liep over de veranda langs de tuin en kwam bij haar moeder d’r oude kamer.
Ze twijfelde even met de schuifwand open te schuiven, maar klemde haar hand toen toch tegen de wand. Langzaam schoof ze hem open en zag haar vader staan. Met z’n rug naar de schuifwand en z’n gezicht op de foto van haar moeder gericht. ‘Pap?’ zei ze zacht en kwam stil de kamer binnen, waarna ze de wand weer dicht schoof.
Byakuya haalde z’n blik van Hisana haar foto af toen die z’n dochter zacht hoorde en zuchtte. ‘Nanaho.’ zei hij zacht, maar draaide zich niet naar haar toe. Aan het geluid van haar voetstappen kon hij horen dat ze dichter kwam. ‘Je bent hier gekomen om te praten?’ vroeg hij toen zacht aan haar. ‘Ja.’ beantwoordde z’n dochter z’n vraag. Ze bleef een paar meter verwijderd van hem stilstaan en keek naar hem. Hij sloeg z’n blik even op de grond en draaide zich toen half om naar haar. ‘Ik snap heel goed dat je geen hoofd van de familie wil worden, maar je heb geen keuze. Net zoals ik geen keuze had. Jij bent het enige nageslacht dat de Kuchiki familie heeft.’ zei hij zacht met een frons op z’n gezicht en Nanaho knikte, waarbij ze haar blik op de grond gericht hield. ‘Ik weet het, papa.’ zei ze zacht en keek toen op naar hem. ‘Ik wil gewoon trots op je kunnen zijn, maar dat gaat gewoon niet als je jezelf zo kinderlijk gedraagt.’ zei hij.
Er begonnen tranen in Nanaho haar ogen te staan. ‘Wat wil je dan dat ik doe? Dat ik net zo word als jij! Zonder enig plezier in mijn leven!’ zei ze boos. Haar vader schrok om wat ze zei en voelde zich er beledigd door.

oeh!

wow Nanaho :O

Nanaho had vrij snel door dat wat ze net had gezegd haar vader zeer had kunnen doen. ‘Het spijt me, pap. Ik bedoelde het niet zo.’ zei ze en deed een stap dichter naar hem, maar hij deed met een teleurgestelde blik in z’n ogen een stap naar achteren. Hij schudde z’n hoofd. ‘Nee, laat maar, Nanaho. Dit gesprek is ten einde.’ zei hij en liep naar de schuifwand, waarna hij die opende en ‘m weer sloot toen die buiten was. Er gleden tranen over haar wangen en keek toen naar de foto van haar moeder. ‘Oh, mama.’ zei ze huilend en liep naar het altaar toe, waarna ze zich er op haar knieën voor liet zakken met haar blik op de grond gericht. Haar tranen drupten op de houten vloer. ‘Ik begrijp niet waarom ik zo deed tegen papa.’ jammerde ze en richtte haar blik toen op naar de foto van haar moeder. ‘Ik heb je nooit gekend, maar’ begon ze en slikte even. ‘Ik hoop dat je niet boos op me bent.’ vervolgde ze. Ze richtte haar blik toen weer op naar de foto van haar moeder en pakte het voorzichtig van het altaar af, waarna ze het tegen zich aan hield. ‘Misschien is het gewoon beter als ik uit z’n leven verdwijn. Hij kan Rukia het volgende hoofd maken. Zij verdiend hem meer dan ik doe. Ik maak hem alleen maar boos en overstuur.’ zei ze zacht en keek weer naar de foto van haar moeder. Ze haalde haar neus even op en streek met haar hand langs het glas voor de foto, waarna ze op stond en het weer terug zette op het altaar.
Vannacht zou ze weglopen. Ze zou dan naar het rukongai district gaan, omdat er daar weinig mensen waren die haar zouden herkennen. Jushiro mocht hier niets van weten, omdat hij het zeker zou vertellen aan haar vader. Ze hield heel van die oude man, maar hij was een volwassene en soms waren volwassenen niet te vertrouwen en begrepen ze haar niet.
Door het idee dat haar vader buiten zat, bij de kersenbloesemboom, ging ze via het huis naar d’r kamer. Rukia was ook al naar bed. Het was namelijk al laat geworden. Nanaho maakte zich klaar voor de nacht en ging in haar bed liggen. Ze kon niet slapen. Het idee dat ze vannacht weg zou lopen, hield haar wakker. De slaap kreeg haar toch te pakken en ze viel in slaap, maar alleen om na een paar uur weer wakker te worden. Haar blik richtte ze op het klokje langs haar bed en zag dat het tijd was om te gaan. Ze hees zich uit bed en opende de kast, waar ze een stapeltje kleding uit haalde. In haar shinigami uniform rond lopen zou teveel opvallen. Ze haalde een tas tevoorschijn en pakte alleen de meest nodige spullen in, omdat ze de tas niet te zwaar wilde maken.

O spannend, nanaho gaat weglopen, kan niet wachten tot het volgende stukje <3

Ze opende het raam toen haar tas in was gepakt en zich had omgekleed. Haar pyjama had ze ook in de tas gedaan. Met een zuchtje en een brok in haar keel keek ze nog even om en klom toen uit het raam. Behendig landde ze op de grond en keek rond zich of ze niet opgemerkt was. Ze rende snel weg toen dat niet het geval was.
Het duurde niet lang eer ze in het rukongai district was en keek rond zich. Ze kon beter een plaats vinden om te overnachten. De mensen, hier, waren arm en er zou vast geen herberg zijn. Ze slenterde een beetje door de straten en besloot om de rest van de nacht maar ergens in een steeg door te brengen. Vermoeid liep ze een steeg binnen en ging daar onder een afdakje zitten. De deken, die ze mee had genomen, haalde ze uit haar tas en deed het over haar heen, waarna ze probeerde in slaap te komen.
De volgende morgen werd Byakuya wakker door de eerste zonnestralen die z’n gezicht kietelden. Hij zuchtte even en kwam toen overeind. Met een slaperig hoofd, liep hij naar de wastafel en gooide wat water in z’n gezicht om wakker te worden. Hij keek even naar zichzelf in de spiegel en deed z’n haar meer fatsoenlijk. Rustig liep hij z’n kamer uit en besloot om even te kijken hoe het met z’n dochter ging na de behandeling die hij haar gisteren gaf. Haar kamer was aan het einde van de gang. Hij klopte op Nanaho haar deur, toen die ervoor stond en wachtte tot hij reactie kreeg, maar hoorde niets. Een gevoel van ergernis ging door hem heen. ‘Nanaho. Ik ben het, je vader.’ zei hij meer dwingend, maar hij hoorde nog steeds niets. Hij zuchtte even en kneedde in z’n voorhoofd. ‘Kersenbloesem. Ik snap het als je nog boos op me bent, ma-‘ Hij had de deur geopend en zag dat z’n dochter haar bed leeg en opgemaakt was. Het raam stond ook open. ‘Nanaho!’ riep hij uit en rende naar het raam. Met een ernstige en bezorgde blik staarde hij met grote ogen uit het raam. ‘Nanaho.’ zei hij toen zachter en balde z’n hand tot een vuist, waarna hij die boos op de vensterbank sloeg. ‘Ah~~’ brulde hij luid en gelijk stond Rukia in de deuropening. ‘Grote broer. Wat is er?’ vroeg ze en keek angstig naar hem. Byakuya draaide zich half om naar Rukia met een emotieloze blik. De blik die hij altijd opzette om z’n emoties te verbergen. ‘Nanaho. Ze is weggelopen.’ zei hij.

arme Byakuya. mooi stukje ^^

Met grote ongelovige ogen keek ze naar d’r stiefbroer. ‘Wat?’ zei ze. Zonder iets te zeggen liep hij langs Rukia Nanaho haar kamer uit en ging gelijk naar buiten. ‘Grote broer! Wat ga je doen!’ vroeg Rukia aan hem, terwijl ze hem achterna rende. ‘Mijn dochter zoeken.’ zei hij en verdween met shunpo. ‘Hoe wil je’ begon ze, maar Byakuya was al verdwenen. Ze zuchtte en besloot maar om bij het huis te blijven. Ze zag ertegenop om naar school te gaan en dan Renji te vertellen dat z’n vriendin weg was gelopen en ze geen idee hadden waar ze was.
Nanaho was al een tijdje wakker en liep in de vroege morgen door de straten van het rukongai district. Haar maag rommelde van de honger en ze zuchtte. ‘Waarom heb ik geen eten meegenomen?’ kreunde ze en liep rustig door. Ze schrok toen ze ineens tegen iets aan liep en keek gelijk op, waardoor ze een kale jongeman zag. ‘Kijk uit waar je loopt!’ riep de jongen boos en Nanaho kromp ineen. ‘Het spijt me.’ zei ze en richtte gelijk haar blik van hem af, naar de grond. ‘Ikkaku.’ hoorde ze een vriendelijke en zachte stem toen zeggen. ‘Niet zo hard tegen haar zijn. Ze deed het vast niet expres.’ zei de stem toen en ze keek op. Er stond een jongen met zwart lang haar en paarsachtige ogen langs de kale jongen en hij glimlachte vriendelijk naar haar. De jongeman had een simpele kimono met een bloemenpatroon erop aan. ‘Wat is je naam?’ vroeg hij met een glimlach. ‘Nanaho.’ zei ze zacht. Ze ging hen nog niet vertellen wat haar achternaam was. ‘Oké, Nanaho. Ik ben Ayasegawa Yumichika en de jongen die net zo ruw tegen je deed heet Madarame Ikkaku.’ stelde hij zichzelf en z’n vriend voor. Verstoord keek de kale jongen naar Yumichika. ‘Ik kan mezelf ook voorstellen.’ snauwde hij en de langharige jongen lachte zacht. Nanaho schrok toen ze haar maag weer hoorde en de twee jongens keken gelijk naar haar. ‘Heb je honger?’ vroeg Ikkaku en ze knikte met een frons. De jongen zuchtte en haalde een broodje uit een tas die hij bij zich droeg en gaf het aan haar. ‘Hier.’ zei hij verveeld. Met grote ogen keek ze naar het broodje dat Ikkaku haar zomaar aanbood. ‘Mag ik, mag ik dat echt hebben?’ vroeg ze. ‘Ja, anders geef ik het toch niet aan je!’ snauwde hij naar haar, maar Yumichika legde z’n hand op z’n vriend z’n schouder en keek hem aan. Ikkaku zuchtte en mompelde: ‘Ja, het is voor jou.’ ‘Dank je!’ zei ze en nam het broodje aan, waarna ze er een hap van nam.
‘Wat doet een meisje als jij eigenlijk zo alleen op straat?’ vroeg de jongen met de kimono aan d’r.

Yumi heeft zijn intrede gedaan ^^

haha, yup x3

Ze stond even stil naar hem te kijken door die vraag. ‘Ik ben alleen. Mijn ouders leven niet meer en ik leef op straat.’ loog ze, omdat ze niet wilde dat deze twee haar zouden terugbrengen naar huis. Het was beter voor haar vader als ze hier, uit z’n buurt, bleef. ‘Oh.’ zei Ikkaku en keek even opzij naar z’n vriend. Die knikte met een glimlach en de kale jongen richtte z’n blik weer terug op Nanaho. ‘Ga met ons mee. Dan ben je niet meer alleen en we zullen ervoor zorgen dat je niets overkomt.’ zei hij en Nanaho keek verrast naar hem. ‘Mag dat echt?’ vroeg ze en beide jongens knikte. ‘Ja.’ zei Yumichika.
Yumichika leek haar de vriendelijkste van de twee, aangezien hij Ikkaku iedere keer rustiger maakte door een hand op z’n schouder te leggen of hem alleen aan te kijken. Hij wilde niet dat die gemeen deed naar haar.
‘Wat doen jullie eigenlijk hier in het rukongai district?’ vroeg ze de twee jongens toen. Yumichika richtte z’n blik op z’n vriend en zei: ‘Wij lopen hier rond, zijn een beetje op zoek naar gevechten voor Ikkaku.’ ‘Gevechten zoeken?’ vroeg ze toen en keek met een onbegrijpende frons naar Ikkaku. ‘Hoezo zou je vechten opzoeken?’ vroeg ze hem. Ze snapte niet waarom ze vechten gingen opzoeken. Zij hield echt niet van vechten, maar wist dat ze het toch moest doen als ze shinigami wilde worden. ‘Ik haal mijn plezier uit vechten.’ zei hij simpel en deed de stok, die hij bij zich droeg, dwars over z’n schouder. Yumichika moest zacht lachen om Nanaho haar blik. ‘Ik begrijp het ook niet hoor. Als hij gaat vechten blijf ik altijd langs de zijlijn staan kijken en als het dan echt uit de hand loopt, meng ik me er wel eens in.’ zei de jongen met de kimono toen.
Een bezorgde vader zocht naar z’n dochter in de seiretei. Hij had zowat iedereen al gevraagd of ze Nanaho hadden gezien, maar niemand had haar gezien. Jushiro was uit z’n huis gekomen, toen die van Byakuya hoorde dat z’n kleine vriendin weg was gelopen, om de bezorgde vader te helpen met zoeken. ‘Als we haar hebben gevonden krijgt ze huisarrest.’ mopperde Byakuya en Jushiro moest er zacht om lachen. Ze kwamen bij de shinigami school, maar Byakuya liep er gelijk langs. Hij wist zeker dat ze hier niet zou zijn.