Kersenbloesem

Dit verhaal is een canon van mijn favoriete anime, Bleach. Het is een herschrijving van een oude canon die ik ooit heb geschreven, maar die is structureel niet goed meer en is in de ik-vorm geschreven. Ik ben langzamerhand allergisch geworden voor in de ik-vorm verhalen te schrijven en te rp'en.

Personages:

Kuchiki Nanaho
Ukitake Jushiro
Kuchiki Byakuya
Kuchiki Hisana
Abarai Renji
Kuchiki Rukia
Jeiku
Madarame Ikkaku
Ayasegawa Yumichika

‘Ah! Nee, Jushiro!’ klonk er een gillende stem vanuit een klein huisje op een rustgevende plaats langs het water, gevolgd door het gelach van een man. Het waren Kuchiki Nanaho en Ukitake Jushiro die elkaar aan het plagen waren. Met een zachte blik keken een paar bruine ogen in een zwartharig meisje haar blauwe ogen. Het meisje streek met haar vingers door de man z’n spierwitte lange haren en haalde haar vingers er toen uit, waardoor het gedeeltelijk over z’n schouder viel. Ze herhaalde die beweging iedere keer en staarde naar wat ze deed. De kapitein van de dertiende divisie, Ukitake Jushiro, had een hele hechte band met het meisje dat zo bij hem zat. Hij zag haar bijna als z’n eigen dochter, maar dit meisje was de dochter van de kapitein van de zesde divisie, die ook nog het hoofd van de Kuchiki familie was, Kuchiki Byakuya. Het was een heel probleem geweest dat z’n vrouw, Hisana, ondanks haar gezondheid toch een dochter kreeg. Ze was ook gestorven na de geboorte, doordat de inspanning haar teveel was geweest.
Byakuya wilde het kleine baby’tje weg doen en er niets mee te maken hebben, omdat hij vond dat het haar schuld was dat z’n vrouw was overleden, maar de witharige kapitein had voorgesteld om dat niet te doen en dat hij voor het kindje zou zorgen tot hij weer wat bij was gekomen.
Een hele tijd leek het erop of de strikte man z’n dochter bij Jushiro zou laten, maar na een paar jaar kwam hij toch kijken hoe het met z’n kleine meisje ging. Nanaho was toen net vijf jaar geworden, maar doordat Jushiro haar tot zover had opgevoed, dacht ze dat hij haar vader was. Het leek dus beter dat hij zou wachten om haar in zijn zorg te nemen als ze rond de dertien jaar zou zijn, dan zou ze het beter begrijpen als ze haar vertelden dat Jushiro haar vader niet was. Hij stelde hem wel voor om iedere keer als hij kon, zoveel mogelijk langs te komen om z’n dochter aan hem te laten wennen en hij ook aan haar.
Het wenproces verliep moeizaam, aangezien Byakuya niet zo sociaal was en Nanaho veel op haar moeder leek qua karakter. Hisana was veel socialer en dat had Nanaho van haar geërfd. Ook deed het Byakuya zeer om z’n vrouw in het kleine meisje te zien. Nanaho was in het begin ook een beetje bang voor hem, door z’n uitstraling. Ze was ook meer bij Jushiro te vinden dan bij de strikte man, tot groot verdriet van haar vader.

wow een mooi beging <3

thank you c:


Hij wilde er ook bijna mee stoppen en duidde dat aan door tegen Jushiro te zeggen: ‘Jushiro. Ze is als een kersenbloesem, mooi, maar ook vrij. Ik denk dat ze liever bij jou is, dan bij mij.’ Hij stond toen op en wilde weggaan, maar net toen hij de deur wilde uitgaan, hoorde hij een kleine meisjesstem zeggen: ‘Waar ga je naartoe?’ Z’n hart smolt bijna en hij draaide zich om naar het kleine meisje, die net tot z’n bovenbenen kwam. Hij had z’n hand over z’n hart geplaatst, omdat hij zich heel lang niet meer zo gevoeld had. Niet meer sinds de dood van Hisana. Met een zucht schudde hij z’n hoofd en ging toen terug naar haar. Hij liet zich terug op de grond zakken en keek met een zachte blik naar het meisje. Ze was zijn dochter en hij wilde haar heel graag mee naar huis nemen om haar het leven te geven van een nobele prinses. Ze behoorde tenslotte tot één van de nobele families.
Byakuya stelde zich sindsdien meer open naar haar en daardoor kwam ze ook steeds vaker naar hem toe. Jushiro had ze zelfs een keer betrapt, terwijl ze bij elkaar in slaap waren gevallen in één van z’n zetels. Het deed hem wel zeer om ze zo te zien, omdat hij wist dat hij haar dan moest laten gaan, maar ze was niet van hem en hij had Byakuya beloofd dat hij voor haar zou zorgen tot hij klaar was om haar mee naar haar echte huis te nemen.
Haar dertiende jaar brak aan en het was tijd voor Jushiro en Byakuya om aan haar te onthullen dat de man die ze al die jaren als haar vader gezien had, niet haar echte vader was. Met tegenzin en een brok in z’n keel vroeg Jushiro Nanaho of ze even ergens wilde gaan zitten, omdat hij haar iets wilde vertellen. Ze ging gehoorzaam zitten en keek nieuwsgierig naar de man die ze als haar vader zag. ‘Nanaho. Het spijt me, maar, maar ik ben niet je vader.’ zei hij. Het kwam er misschien een beetje kortaf uit, maar hij wist geen andere manier om het te verwoorden. Er sprongen tranen in haar ogen toen ze Jushiro z’n woorden hoorde en keek hem ongelovig aan. ‘Nee. Jij bent mijn vader. Jij heb mij opgevoed.’ wierp ze tegen. Jushiro kon er niet meer tegen en wendde z’n blik van haar af met een pijnlijk hart. ‘Pap.’ zei ze en voelde dat er tranen over haar wangen gleden. Ze richtte haar blik hulpzoekend op Byakuya, de man die ze steeds meer als een oom was gaan zien. ‘Byakuya. Zeg er iets van.’ zei ze, maar hij zuchtte. ‘Nanaho. Ik, ik ben je vader.’ zei hij en keek haar niet aan.

wow dat moet echt een schok zijn geweeest, door te lezen kan ik het voelen. jou verhalen zijn echt altijd geweldig nicole, met jou verhalen leef ik direct altijd mee in het verhaal. <3

da's een mooi compliment om te krijgen c:

Met grote ogen keek ze naar Byakuya en stond toen snel op, waarna ze naar haar kamer rende. ‘Nanaho!’ riep Jushiro en wilde achter haar aan gaan, maar Byakuya pakte hem bij de arm. ‘Laat haar maar even.’ zei hij zacht en richtte z’n blik voor zich op de grond. Jushiro zuchtte en deed hetzelfde als Byakuya.
Nanaho had zich op haar bed laten vallen en huilde uit verwarring en frustratie. Ze begreep niet waarom ze er zolang mee gewacht hadden om het haar te vertellen. Met een betraand gezicht keek ze op toen ze geklop op de deur hoorde. ‘Kom binnen.’ zei ze met nog een zweem van verdriet in haar stem. Ze ging rechtop zitten en veegde haar tranen weg, ze nam even een diepe zucht en richtte haar blik toen op de deur, waar ze haar echte vader zag staan. Zonder iets te zeggen liep hij naar haar toe en kwam langs haar op d’r bed zitten. Hij zei nog steeds niets. ‘Ga je, ga je me nu wegnemen van va- , eh, Jushiro?’ vroeg ze en keek met een frons naar hem.
Byakuya schudde z’n hoofd op de vraag van z’n dochter. ‘Ik zal je nooit wegnemen van Jushiro, maar ik neem je wel mee naar het Kuchiki huis. Ik weet zeker dat je het daar geweldig gaat vinden.’ zei hij, maar Nanaho wist niet wat er nou verschil in zat van haar van Jushiro wegnemen of haar mee naar z’n eigen huis nemen. ‘Dat is hetzelfde.’ zei ze en keek hem vol frustratie aan. Langzaam schudde hij z’n hoofd. ‘Je mag Jushiro zoveel blijven zien als je zelf wilt, als hij dat zelf ook wil natuurlijk.’ zei hij en het zwartharige meisje bleef hem even in z’n blauwe ogen kijken. Ze sloeg haar armen toen rond hem en liet haar hoofd met dicht geknepen ogen tegen z’n borst aan rustten. Hij schrok van wat ze deed en wist even niet wat hij moest doen.
Doordat Nanaho haar vader nu al zo lang kende, wist ze ook dat dit ongemakkelijk voor hem was en ging weer recht zitten. ‘Je veranderd ook niet he.’ zei ze met een grinnik en een kleine glimlach verscheen op Byakuya z’n gezicht. ‘Ik ben bang van niet.’ zei hij zacht.
Ze had nog veel vragen na deze verklaring, maar Jushiro en Byakuya beantwoordde ze allemaal.
De verhouding tussen Nanaho en Jushiro was niet veranderd, nadat één van hen uit huis was gegaan. Altijd als ze pauze had, ging ze naar haar oudere vriend toe om hem een bezoek te brengen. Ze wist dat hij dat altijd waardeerde, helemaal omdat hij niet te vaak naar buiten mocht gaan door z’n ziekte. Gelukkig was hij nu redelijk stabiel en had hij al een tijd geen aanval meer gehad.

<3

weer een fantastiesch mooi stuk <3.

Haar geliefde, Abarai Renji, verscheen in de deuropening en keek geamuseerd hoe ze daar zo bij de oudere shinigami zat. ‘Hey, bloesempje van me. We moeten weer terug.’ zei hij en ze keek gelijk op toen ze de stem van de roodharige shinigami hoorde. ‘Ja, ik kom er zo aan.’ zei ze en glimlachte lief naar hem, waarna ze haar blik terug richtte op Jushiro. ‘Ik vrees dat mijn lessen weer beginnen, Uki-chan.’ zei ze zacht en richtte zich wat op. Ze gaf hem nog een kusje op de wang en een knuffel en stond toen op.
De oudere witharige shinigami keek met een zachte blik naar d’r. ‘Oké, veel plezier.’ zei hij en knipoogde even naar twee jonge liefdes. Ze grinnikte en rende toen naar Renji. Ze pakte z’n hand en trok hem toen mee. ‘Kom, Ren-Ren. Anders komen we te laat.’ zei ze en rende met haar geliefde aan de hand weg van Jushiro z’n huis. Rukia stond ook al op hen te wachten. ‘Ha! Zijn jullie daar eindelijk!’ riep ze en Nanaho kwam lachend bij haar aan. ‘Sorry.’ zei ze met een grinnik en liep toen met Renji aan de hand en samen met Rukia terug naar het shinigami schoolgebouw. Ze kwamen het schoolplein op en ze werden gelijk verwelkomd door Jeiku. Renji, Rukia en Nanaho hadden echt een hekel aan hem, omdat hij hen nooit met rust liet en altijd dingen zocht om hun mee naar beneden te halen. ‘Zo, zo, zo. Kijk wie daar hebben.’ zei die met een grijns op z’n gezicht en kwam met nog twee maten van hem naar de drie toe. Renji keek boos naar de pestkop en ging beschermend voor Rukia en Nanaho staan, zodat die hen in ieder geval niets kon doen. ‘Ha!’ lachte Jeiku vals toen die zag wat de roodharige jongen bij de twee meiden deed. ‘Renji probeert z’n kleine vriendinnetjes te beschermen.’ zei die spottend en toen was Nanaho het zat. Ze stapte langs Renji heen en stopte pas toen ze vlak voor Jeiku z’n neus stond. ‘Ik zal maar opletten wat je zegt, meneertje.’ zei ze grommend en Jeiku lachte zacht, waarna er een valse grijns op z’n gezicht verscheen. ‘Oh en wat ga je anders doen, Kuchiki? Je pappie erbij halen? Oh nee, dat kan niet, want dan negeert die je vast weer.’ zei hij en keek even lachend om naar z’n maten, die hij een high five gaf. ‘Neem dat terug!’ zei ze boos, maar bevond zich voordat ze het zelf door had in Renji z’n armen, doordat Jeiku haar een duw had gegeven en ze haar evenwicht verloor.

*schok waarom renji, huilt* nee hoor grapje , jij mag dat nicole/Nanaho

o jeiku je bent nu zo gemeen nog, maar je bent wel leuk.

Renji had haar opgevangen en keek boos naar de drie pestkoppen. ‘Kom, jongens. Laten we gaan. Het heeft geen zin meer om tijd te verspillen aan deze losers.’ zei hij en draaide zich om, waarna die het schoolgebouw binnen liep. ‘Alles in orde?’ hoorde ze toen een zachte stem, bezorgd zeggen en keek op, waardoor ze recht in het bezorgde gezicht van Renji keek. Er verscheen een lieve glimlach op d’r gezicht en gaf hem een kusje op z’n mond. ‘Maak je geen zorgen. Het gaat wel.’ zei ze zacht en ging weer op haar eigen benen staan. ‘Dat was wel heel laag om zo over je vader te beginnen.’ mompelde Renji nors en Nanaho grinnikte er even door. ‘Ik snap echt niet wat zijn probleem is.’ zei Rukia toen en Nanaho richtte d’r blik toen op d’r stief tante. Haar vader had namelijk Rukia in de familie gelaten als z’n zusje en daardoor was Nanaho haar nichtje. Alleen zag ze Rukia meer als d’r zus, dan als d’r tante. Ze zuchtte even. ‘En daar zullen we ook vast niet snel achter komen.’ beantwoordde Nanaho Rukia haar vraag droog en liep naar binnen.
Ze moesten afscheid nemen van elkaar, omdat de leerling shinigami les kregen in de verschillende divisies waar ze in geplaatst waren en aangezien Renji in de elfde divisie was geplaatst, Rukia in de dertiende en Nanaho in de zesde, hadden ze niet met elkaar les. Nanaho keek met een lieve glimlach op naar d’r geliefde. ‘Ik zie je aan het eind van de dag wel weer, honnie.’ zei ze lief en gaf hem een kusje op z’n mond, waarbij ze op haar tenen moest staan, omdat die groter was dan zij was. Hij beantwoordde de kus en sloot z’n ogen even, waarna hij het brak en haar aankeek. ‘Ja, zie je aan het eind van de dag weer.’ zei hij en toen ging ieder van hen hun eigen weg. Nanaho was blij dat het bijna weekend was. Ze hoefde nog maar iets van vijf lessen en dan was ze klaar. Renji was eerder klaar, maar hij wachtte altijd op haar.
De dag ging sneller voorbij dan ze hadden verwacht en ze ontmoetten elkaar weer op het plein. ‘Het is weekend!’ zei Nanaho enthousiast en rende naar Renji toe. Hij moest lachen en was net zo blij dat het weekend was. Met een lieve blik keek ze op naar d’r geliefde, die z’n arm rond haar had geslagen en net zo lief terug naar haar keek. ‘Wat heb je zin om te doen dit weekend?’ vroeg hij haar zacht. ‘Ik weet het niet.’ zei ze en gaf hem een kusje op z’n lippen. ‘Misschien dat we weer een keertje uit kunnen gaan. Wij, met z’n tweetjes.’ zei ze zacht.

ow mooi stukje <3

‘Dat lijkt me een goed plan.’ zei hij en gaf haar teder een kusje terug op haar lippen. Rukia kwam ook al aangelopen en moest grinniken om de aanblik van die twee samen. Ze waren een schattig en mooi stel samen. Ze pasten precies bij elkaar. ‘Hebben we nog plannen voor het weekend?’ vroeg ze hen toen, wanneer ze bij hen was. ‘Behalve een uitje voor ons tweeën?’ vroeg Renji. ‘Nee.’ zei hij toen. ‘We kunnen er een beetje op uit trekken. Dan nemen we een mand met eten mee en gaan dan ergens picknicken.’ stelde Rukia toen voor en keek van het ene tortelduifje naar het andere. De twee geliefden keken elkaar aan en knikten, waarna ze hun blikken weer terug richtten op Rukia. ‘Ja, dat klinkt als een goed idee.’ zei Nanaho met een glimlach en sloot genietend haar ogen toen Renji haar wat meer tegen zich aandrukte en ze een kusje op haar haren voelde. ‘Zullen we dan maar naar huis gaan?’ vroeg Nanaho aan Rukia en ze knikte, waarna ze op keek naar d’r geliefde. ‘Kom je ook mee?’ vroeg ze aan hem en hij knikte. ‘Ja, natuurlijk. Je vader schijnt me wel te mogen, dus heel graag.’ zei hij.
Nanaho glimlachte lief naar hem en liep toen met Rukia en Renji naar het Kuchiki huis. Het was een groot huis, met een grote tuin. Er stond een kersenbloesem in. Haar vader was altijd al gek geweest op die bloemen. Soms noemde hij haar kersenbloesem en ze wist ook dat hij haar ook vergeleek met zo’n bloem. Het enige probleem met haar vader was, dat ze echt moeite moest doen om z’n aandacht te krijgen. Hij zou nooit uit zichzelf genegenheid aan haar tonen. Ze wist wel dat hij van haar hield, maar z’n eer zat hem in de weg om dat te tonen. Hetzelfde was zo met Rukia.
Ze had altijd een sleutel van het huis bij zich, omdat haar vader nooit de deur open deed als je aanklopte of belde. De sleutel draaide ze om in de deur en het klikte open. Ze duwde de deur verder open en keek rond zich. Haar vader was nergens te zien. ‘Pap! Ik ben thuis! Renji is er ook!’ riep ze, maar ze kreeg geen gehoor. Na een zuchtje, keek ze met een verveelde blik om naar Renji en Rukia, die begonnen te grinniken. ‘Zoals gewoonlijk.’ mompelde ze en liep naar de deur om ‘m weer dicht te doen. Haar sleutels gooide ze op de tafel. Byakuya had daar echt een hekel aan, dus misschien zou ze zo z’n aandacht krijgen.

gihi mooi stukje <3

Ze bleef even met haar handen boven de sleutel staan en luisterde goed of haar vader eraan kwam. ‘Hm, niets.’ zei ze en liet de sleutel liggen. ‘Misschien is hij in de tuin.’ zei Rukia toen en Nanaho richtte haar blik op d’r zusje. ‘Oh, dat kan heel goed.’ zei ze en liep door naar de schuifwand, waarna ze die open schuifde en een prachtige tuin in zicht kwam en daar zat hij. Rukia had gelijk. Hij zat inderdaad in de tuin.
Byakuya hoorde de schuifwand open gaan en keek om, waardoor hij z’n dochter staan. ‘Hey, kersenbloesem.’ groette hij haar. ‘Ik had je niet thuis horen komen.’ zei hij toen, waarna die nog even naar haar bleef kijken en z’n blik weer terug voor zich uit richtte. Ze zuchtte even en ging maar weer terug naar binnen, de schuifwand schoof ze weer dicht en liet hem maar zitten. Byakuya keek niet eens om toen die de schuifwand weer dicht hoorde gaan en daardoor leek het alsof het hem niet kon schelen, maar het tegendeel was waar. Hij wilde wel meer genegenheid naar z’n dochter en Rukia tonen, maar hij wist niet hoe en het zou hem ook alleen maar afleiden van z’n taak als hoofd van de Kuchiki familie en kapitein van één van de dertien divisies.
Met een zuchtje bleef ze met haar rug tegen de schuifwand aan staan en keek toen op naar Renji en Rukia. ‘Kom op, lieverd. Je weet nu onderhand wel hoe je vader is.’ zei d’r geliefde toen en ging naar haar toe, waarna hij z’n handen sensueel over haar zijen streelden en z’n lippen op de hare plaatste. Nanaho sloeg haar armen rond z’n hals en zoende hem terug.
‘Ik ga wel even naar mijn kamer.’ zei Rukia toen met een grinnik en liet de twee tortelduifjes alleen. Ze hadden niet eens gehoord dat Rukia weg ging, omdat ze zo gefocust op elkaar waren. Renji deed een paar stappen achteruit, tijdens het zoenen, terwijl die Nanaho vast bleef houden en liet zich toen op de bank vallen, over de armleuning. Ze lachten allebei even zacht door de val en Renji kroop wat verder naar achter, zodat die met z’n hals tegen de armleuning achter zich kwam te liggen. Nanaho plaatste haar buik op die van haar geliefde met een zwoele grijns en deed haar armen weer rond z’n hals. Haar lippen duwde ze weer op de zijne en Renji ging maar al te graag met de zoen mee.
De schuifwand naar de tuin werd opengeschoven en Byakuya kwam binnen. Na de wand weer dichtgeschoven te hebben, richtte hij z’n blik op en zag Renji met z’n dochter op de bank liggen zoenen. Geërgerd zuchtte hij en rolde met z’n ogen, waarna die door liep naar de keuken.

ola <3

gihi betrapt XD