Rojuro. De Bloed Elf Jager

Dit is een canon van World of Warcraft. Er komen characters van de game ''World of Warcraft'' in voor. Als het je niet aan staat hoe ze omgaan met de hoofdpersoon, moet je dit verhaal niet lezen.
Voor de anderen die wel geïnteresseerd zijn: Veel leesplezier!!

Personages:

Rojuro Tereja
Nicole Sunstrider
Nora
Dragonhawk
Luchtmeester Skyles
Kael'thas Sunstrider/Wretched Kael'thas Sunstrider
Silvermoon city wachter
Lor'themar Theron

Kaart Silvermoon City:
Map

Theme song:
Melissa Etheridge - It will be me

Met bewondering keek ze naar de Bloed elfen jager die aan het trainen was met z’n Lynx. Hij was een hele imposante verschijning en zag er ook heel goed uit. Door de inspanning van het trainen stonden er zweetdruppels te sprankelen op z’n gezicht en staken er korte plukjes haar uit z’n korte blonde stijl naar achteren gestreken haar. In z’n nek was het haar wat langer, waardoor het leek alsof hij een matje had. Hij stopte met trainen en streek z’n haar weer glad naar achteren, waarbij hij z’n ogen sloot. Vervolgens keek hij met een glimlach naar het meisje dat naar hem stond te kijken en liep naar haar toe. ‘Zag het er goed uit, meisje?’ vroeg hij en deed z’n arm rond haar. Hij gaf d’r een kus op d’r hoofd en trok haar meer tegen zich aan. ‘Ja.’ zei ze zacht en sloot genietend haar ogen door wat d’r voogd bij d’r deed. Hij keek met een zachte blik naar d’r en duwde z’n voorhoofd vervolgens tegen de hare aan. Ze voelde gewoon dat hij ergens over in zat. ‘Rojuro. Heb je weer zo’n visioen gehad?’ vroeg ze bezorgd en keek met een frons naar hem. Hij zuchtte en knikte. ‘Ja.’ zei hij zacht en gaf d’r nog een kus op d’r slaap. Ze begon verdrietig te worden door wat Rojuro deed. Ze keek op naar hem en streek met haar hand langs z’n gladgeschoren kaak. ‘Nicole. Ik zag die vrouw weer.’ zei hij met moeite en slikte even om de brok weg te krijgen. ‘Wat zei ze?’ vroeg ze en bleef door strelen langs z’n kaak. ‘Ze zei dat ik jou zou verliezen. Dat ik iemand zou verliezen die me heel dierbaar voor me is.’ zei hij en keek met tranen die blonken in z’n ogen naar z’n kleine meisje. Nicole sloeg haar armen om hem heen en drukte zich meer tegen hem aan. ‘Je zal me niet verliezen, Rojuro. Dat beloof ik.’ zei ze zacht en sloot haar ogen. ‘Ik wil je niet verliezen.’ zei hij verdrietig en legde z’n hand tegen d’r achterhoofd aan. Het deed haar zeer om d’r geliefde voogd zo te zien en keek op naar hem. Ze streek teder langs z’n gezicht en keek hem met een zachte blik in de ogen. De visioenen waren al maanden terug verschenen aan Rojuro. Ze kwamen alleen als hij sliep, maar hij kon ze niet goed handelen. Nicole maakte zich zorgen over hem. Hij hield haar nog even dicht tegen zich aan en zuchtte. ‘Alles weer goed, Rojuro?’ vroeg ze toen aan hem en keek met een bezorgde blik naar hem. Hij knikte. ‘Ja, het gaat wel weer.’ zei hij zacht en wreef d’r even door d’r lange blonde haren. Ze grinnikte en deed toen hetzelfde terug bij hem. ‘Hey!’ zei hij lachend. Z’n haar zat helemaal in de war en stak alle kanten uit.

Rojuro met kort haar .

‘Hm.’ zei hij met een glimlach. ‘Zo zit je haar veel leuker.’ zei ze en wreef het nog wat meer in de war. Hij had zo kort stekelig haar. ‘Dat is m’n out of bed look. Vind je het leuk?’ zei hij met een grinnik en ze knikte. ‘Dan zal ik het wel vaker zo laten. Een beetje gel erin en het zit goed.’ zei hij. Toen streek ze z’n haren weer strak naar achteren en deed het nog een beetje goed. ‘Maar dit is meer vertrouwd.’ zei ze zacht. ‘Dan zal ik het alleen maar bij een kuifje laten, oké?’ zei hij met een grinnik. Ze knikte enthousiast. ‘Ja, een kuifje! Awh, dat zal je echt zo schattig staan.’ zei ze enthousiast. ‘Ben ik zo al niet schattig dan?’ vroeg hij toen en pruilde. Ze knikte en kneep om hem te plagen even in z’n wang. ‘Maar natuurlijk ben je dat, kleine jongen.’ zei ze als een oud vrouwtje. Rojuro lachte en gaf haar een zet. ‘Oh, jij durft!’ zei ze en sprong toen bovenop hem, waardoor hij achterover viel in de fontein, waar ze van op de rand zaten. Hij lachte en begon toen met haar te stoeien in het water. Er kwam een hoop geplons uit de fontein en de rust in de Hof van de Zon was verstoord. Vele Bloed elfen keken verstoord op en schudde zuchtend hun hoofd door het kinderlijke gedrag van Rojuro met z’n dochter. De inwoners van Silvermoon City wisten namelijk niet beter dan dat Nicole Rojuro z’n dochter was. Nicole stelde zich ook altijd voor als Rojuro z’n dochter. Nicole duwde haar voogd onder water en lachte, maar viel om toen Rojuro omhoog kwam doordat hij geen lucht meer kreeg. Hij nam een diepe hap adem en keek naar d’r met een speelse glimlach. Hij gooide een plons water naar d’r en lachte, maar Nicole gooide vervolgens een plens water over hem heen.
Rojuro liet Nicole toen los en ging de fontein uit. Hij rilde even en draaide zich toen om naar Nicole. Hij stak z’n hand naar haar uit om haar ook uit de fontein te helpen en toen hij zag dat ze het ook koud had, sloeg hij z’n armen om haar heen en hield haar dicht tegen zich aan. ‘Laten we maar terug naar huis gaan. Anders worden we ziek.’ zei hij bibberend. Ze voelde hem rillen, terwijl ze zo tegen hem aan stond. Ze knikte. ‘Ja.’ zei ze en keek op toen hij z’n zwarte Hawkstrider ‘’Nora’’ riep. Het struisvogelachtige wezen kwam aangerend en stond vlak bij hen stil. Rojuro klom er eerst op en hielp vervolgens Nicole er ook op.
Hij had haar voor zich neergezet, zodat hij z’n armen rond haar kon slaan dat ze het niet zo erg koud zou hebben. Nora rende zo snel als ze kon Silvermoon City haar verschillende districten door, de stad uit. Ze reden naar Sunstrider Isle. Dat was de plaats waar Rojuro z’n huis stond.

mooi stukje <3

Het duurde niet erg lang eer ze bij het huis in Sunstrider Isle waren. Rojuro liet zich eerst van Nora afglijden en hielp toen Nicole om van de Hawkstrider af te komen. Samen liepen ze naar binnen. Rojuro liep gelijk naar de openhaard om die eens flink op te stoken en rende toen naar boven om een deken te pakken. Nicole ging rustig naar d’r eigen kamer om zich om te kleden. Ze kneep d’r haren even uit en ging toen weer terug naar beneden om bij het vuur te zitten. Er verscheen een tevreden glimlach op haar gezicht. Ze schrok even toen ze plots een deken rond haar schouders geslagen voelde worden en iemand die heel dicht tegen haar aan kwam zitten onder de deken. Ze wist dat het Rojuro was en leunde tegen hem aan. Hij had twee uiteinden van de deken vast en sloeg z’n armen rond haar heen, zodat de deken ook rond haar geslagen werd. Ze keek op naar hem en zag dat hij z’n haren droog had gewreven. Het zat helemaal niet zo netjes meer als eerst. Het zag er eerder net uit als toen zij door z’n haren had gewreven, alleen was het nu wat natter. ‘Kom eens hier.’ zei hij en begon haar haren droog te wrijven. Ze sloot grinnikend haar ogen en genoot ervan. Toen hij was gestopt met wrijven, legde ze zichzelf tegen hem aan. Hij legde z’n kin op haar hoofd en streelde haar zacht over d’r arm heen. Zowel Rojuro als Nicole hadden het niet koud meer. Nicole keek naar Rojuro en zag dat hij langzaam aan het wegzakken was in slaap. ‘Slaap lekker, Rojuro.’ zei ze zacht en streelde zacht door z’n stekelige korte haar.
Vroeger had hij heel lang haar tot aan z’n onderrug, maar dat heeft hij allemaal af laten knippen omdat hij geen zin meer had om dat lange haar te onderhouden. Nicole was best geschrokken toen hij doodleuk thuis kwam met heel kort haar, nadat hij had gezegd dat hij even naar Silvermoon City ging om iets te regelen.
Nu vond ze het niet erg meer en vond het hem eigenlijk wel leuk staan. Ze was eigenlijk ook het gemopper over dat hij last had van z’n haar zat en nu zeurde hij er niet meer over.
‘Terusten, lieverd.’ zei hij zacht en gaf d’r een nachtkus op d’r hoofd, waarna hij z’n ogen sloot om te gaan slapen. Ze bleef doorstrelen door z’n haar en viel toen uiteindelijk ook in slaap.
Nicole werd later in de middag wakker en merkte dat Rojuro nog sliep. Voorzichtig maakte ze zich los van hem en stond op. Met een frons keek ze naar hem en zuchtte toen, waarna ze het huisje uit liep en rond zich keek. Ze trok de cape die ze aan had gedaan over d’r hoofd en begon te lopen naar de ruïnen van Silvermoon om daar vervolgens een Dragonhawk naar Silvermoon City te nemen.

ow mooi stukje, snel verder <3

Ze kwam bij de Falconwing Square en keek met een triestige frons rond zich, waardoor ze de Dragonhawk meester zag staan met de Dragonhawks. Rustig liep ze ernaartoe en haalde wat geld uit d’r buidel voor de rit te betalen naar Silvermoon City. Ze wist dat de Vliegmeester Luchtmeester Skyles heette en ze wist ook dat hij haar kende, dus deed ze de kap extra over d’r gezicht heen. ‘Waar wilt u naartoe, mevrouw?’ vroeg hij en probeerde onder haar kap door te kijken, waardoor ze haar gezicht van hem afwendde en zei: ‘Silvermoon City.’ ‘Nicole. Ben jij dat?’ vroeg hij. Hij had waarschijnlijk haar stem herkend. Ze zuchtte en liftte de kap een beetje op. Er verscheen een frons op Skyles z’n gezicht. ‘Weet Rojuro dat je er alleen op uit gaat?’ vroeg hij toen. ‘Dit hoeft hij niet te weten.’ zei ze en zei toen dringend: ‘Geef me nu maar een Dragonhawk naar Silvermoon City!’ ‘Oké, oké. Rustig.’ zei hij en gaf haar één van de Dragonhawks. ‘Dank je.’ zei ze en deed d’r kap weer over d’r hoofd. Ze stapte op de rug van het gevleugelde beest en het dier vloog naar Silvermoon City. Ze liet zich van de Dragonhawk afglijden en liep toen naar Silvermoon City. Ze negeerde de wachters die daar stonden en ging naar binnen. Ze kwam op de Bazaar en keek weer rond zich. Er verscheen een kleine glimlach toen ze één van die grote standbeelden van Kael’thas zag. Rustig liep ze ernaartoe en bleef er een paar meter van verwijderd staan. Met tranen in haar ogen keek ze op naar het beeld. De kap deed ze van d’r hoofd en liet zich moedeloos op d’r knieën zakken. Zacht begon ze te huilen. ‘Waarom moest u me nou verlaten?’ zei ze zacht en keek toen weer op naar het beeld. ‘Waarom heeft u mij niet samen laten sterven samen met u? Waarom heeft u mij genezen met het laatste beetje levenskracht dat u nog in u had?’ zei ze jammerend.
De tranen gleden langs haar wangen naar beneden. Kael’thas was achter haar verschenen en keek met een verdrietige frons naar z’n dochter. ‘Omdat ik het niet kon verdragen om te sterven met het idee dat ik jou had vermoord.’ zei hij zacht. Ze schrok toen ze de vertrouwde stem van d’r vader hoorde. ‘Papa?’ zei ze en keek om. Haar ogen vulden zich met nog meer tranen toen ze hem daar zo zag staan. Ze wist dat het niet echt kon zijn, omdat hij dood was.

:'( o dit is een triestig stukje <3 :'(

Hij zag er ook heel gezond uit, terwijl die als een Wretched Bloed Elf dood was gegaan. Z’n lange blonde haren golfden naar opzij alsof de wind erdoor blies. Ze stond rustig op en liep naar hem toe. Vlak voor hem bleef ze staan en stak haar hand naar hem uit. D’r hand ging door hem heen en pijnlijke steek ging door haar hart. ‘Het spijt me, lieverd. De wereld van de levenden is niet zo sterk verbonden met de wereld van de doden dat we elkaar aan kunnen raken.’ zei hij zacht. ‘Ik mis je, papa.’ zei ze zacht en keek naar de hand die hij naar haar uitstrekte. Er verscheen een verdrietige glimlach op d’r gezicht en strekte haar hand terug naar hem uit, waardoor hun handen door elkaar heen gingen. Ze keek ernaar en toen terug naar haar vader, toen hij zacht zei: ‘Ik wil je omhelzen, mijn kindje.’ ‘Ik wil je terug.’ zei ze zacht. Haar vader lachte zacht, maar het was eerder een verdrietig lachje. ‘Ik weet het, schat, maar je heb Rojuro. Hij houd van je. Net zoveel als ik doe. Hij zal een goede vader voor je zijn.’ zei hij en begon toen te vervagen. Ze zag dat er een traan over z’n wang gleed, terwijl hij langzaam verdween. ‘Papa!’ riep ze toen ze merkte dat hij aan het vervagen was en stapte naar hem toe. ‘Papa! Verlaat me niet!’ riep ze uit, maar toen was hij weg. ‘Alstublieft.’ zei ze toen zacht en keek rond zich. Ze was weer terug in de realiteit en zakte op haar knieën, terwijl ze begon te huilen. Er kwamen gelijk allemaal Bloed Elfen naar haar toegerend. Eén ervan was een wachter. Hij hielp haar overeind en keek bezorgd naar d’r. De wachters wisten als enige dat zij de dochter van Kael’thas was. Voor d’r eigen veiligheid werd namelijk doorverteld aan de stedelingen dat Kael’thas z’n dochter Nicole dood was gegaan samen met hem zelf. ‘Kom mee.’ zei hij zacht en ondersteunde haar met het lopen naar de Sunfury Spire. Ze keek naar de wachter via haar ooghoeken en toen weer voor haar uit. ‘Waar is Rojuro?’ vroeg de wachter toen zacht. ‘Thuis.’ zei ze alleen maar. Ze kwamen bij het Hof van de Zon, maar Nicole wilde de Sunfury Spire niet binnen. ‘Rojuro zal zo wel komen. Ik wacht hier wel bij de fontein.’ zei ze zacht en maakte zich los van de wachter. Ze ging bij de fontein zitten en keek naar het water. Ze ging er met haar hand doorheen en zuchtte. In haar verbeelding zag ze het gezicht van haar vader in het water. Boos sloeg ze z’n gezicht weg en draaide zich toen om.
Rojuro was zich lam geschrokken toen hij wakker was geworden en Nicole niet meer bij hem lag. Hij wilde eerst zonder zich op te knappen gelijk naar buiten gaan, maar bedacht zich toen.

ow *snik* triestig stukje met veel emotie.

kan niet wachten op het volgende stukje

Snel rende hij naar boven, deed wat water op z’n hand en streek zo z’n haren strak naar achteren. Hij bekeek het even en knikte toen tevreden. ‘Oké.’ zei hij en rende naar buiten toe. Hij rende naar de plaats toe waar Nora lag en trok d’r overeind. Snel sprong hij op haar rug en Nora racete naar Falconwing Square. Falconwing Square was de enigste plaats dichtbij Sunstrider Isle waar een Dragonhawk master was. Rojuro wist dus zeker dat Nicole daar naartoe was gegaan. Hij sprong van Nora d’r rug af toen hij er was en ging gelijk naar Luchtmeester Skyles toe. Skyles keek op toen hij Rojuro zag. ‘Hier neem deze Dragonhawk. Je hoeft niet te betalen. Ga haar achterna.’ zei hij en gaf hem één van z’n Dragonhawk. Rojuro knikte dankbaar naar hem en sprong op de rug van de Dragonhawk. Het gevleugelde dier vloog naar Silvermoon City, waar hij afstapte en Nora weer bij zich riep. Hij klom op Nora d’r rug en liet d’r Silvermoon City binnen racen. De wachters hielden hem tegen. Verstoord keek hij naar de wachters. ‘Geen zorgen. We willen alleen tegen je zeggen dat ze bij het Hof van de Zon is.’ zeiden ze. Hij knikte. ‘Dank jullie.’ zei hij en liet Nora naar het Hof van de Zon rennen. Terwijl Nora nog aan het afremmen was, sprong hij al van d’r rug en zag één van de wachters staan kijken naar de fontein. Hij volgde de wachter z’n blik en zag Nicole zitten. Ze zag er niet gelukkig uit. ‘Nicole.’ zei hij zacht met een bezorgde frons, maar was ook best boos op haar dat ze zomaar weg was gelopen.
Hij liep naar haar toe. ‘Nicole Tereja! Hoe haal je het in ’s hemelsnaam in je hoofd om zomaar weg te lopen!’ zei hij boos tegen haar. Ze schrok en keek naar hem met een schuldige en geschrokken blik. ‘Het spijt me. Ik, ik’ stotterde ze en voelde de tranen alweer komen. ‘Weet je hoe in zorgen ik over je heb gezeten. Ik schrok me lam toen ik wakker werd en je niet meer in m’n armen lag.’ zei hij zacht met een gepijnigde frons op z’n gezicht. ‘Het spijt me zo.’ zei ze zacht en schoof naar hem toe. Ze kroop dicht tegen hem aan en legde haar hoofd tegen z’n borst. ‘Doe me zoiets nooit meer aan, wil je?’ vroeg hij zacht en deed z’n hand onder haar kin om te zorgen dat ze hem aankeek. ‘Ik was bang dat er iets met je was gebeurd.’ zei hij en duwde een lange kus op haar voorhoofd.

OW <3 weer een heel mooie stukje <3

Rojuro houd heel veel van haar <3

Hij sloot ondertussen z’n ogen en liet z’n neus tegen haar voorhoofd rustten, waarna hij zuchtte. ‘Ik wilde alleen, ik wilde alleen m’n vader zien.’ zei ze zacht en keek hem toen aan met een frons. ‘Maar lieverd.’ zei hij zacht met een bezorgde frons en streelde zorgzaam d’r tranen weg. ‘Je vader leeft niet meer.’ Ze herinnerde zich wat de geest van haar vader tegen d’r had gezegd en kreeg een lieve glimlach op d’r gezicht. ‘Dat is niet waar. Hij leeft nog wel.’ zei ze zacht. Rojuro schrok van wat ze zei en schudde z’n hoofd. ‘Lieverd, nee. Hij leeft niet meer.’ probeerde hij haar bij te brengen, omdat hij dacht dat ze het zelf niet meer wist dat haar vader was gestorven. Ze keek hem diep in de ogen en zei zacht: ‘Hij leeft nog wel. Ik zit nu bij hem en hij heeft schattig kort haar.’ Ze grinnikte toen even en wreef door z’n haren heen, waardoor het weer in de war zat. Hij keek d’r wat beduusd aan en streek afwezig z’n haren weer glad. ‘Je bedoeld, mij?’ vroeg hij toen en ze knikte. Er verscheen een stralende glimlach op z’n gezicht en sloeg z’n armen om haar heen, waarna hij d’r in een stevige omhelzing tegen zich aan hield. ‘Jij bent nu mijn papa.’ zei ze zacht, terwijl ze genietend haar ogen had gesloten. Hij duwde z’n voorhoofd liefkozend tegen de hare aan en had een gelukkige glimlach op z’n gezicht. Er gleden tranen van geluk over z’n wangen naar beneden en knuffelde haar. ‘Ik wil je papa heel graag zijn, Nicole.’ zei hij zacht en keek haar toen aan, waarna hij met z’n hand langs haar gezicht streek. ‘Ik wil geen Sunstrider meer van mijn achternaam heten. Ik wil Tereja van mijn achternaam heten. Ik wil niet alleen Tereja als achternaam meer hebben voor mijn bescherming.’ zei ze en hij knikte. ‘Dat kunnen we regelen. We kunnen het wettig maken bij de drie leiders van Quel’Thalas.’ zei hij zacht. ‘Dit zou Kael’thas ook gewild hebben.’ zei ze. ‘Dat denk ik ook.’ zei hij zacht. ‘Hij zou gewild hebben dat je verder leefde zonder hem. Hij redde niet voor niets je leven.’ vervolgde hij. ‘Moet ik je dan ook papa gaan noemen?’ vroeg ze toen met een grinnik, waardoor er een tedere glimlach op Rojuro z’n gezicht verscheen. ‘Als jij dat wilt, mag dat.’ zei hij zacht en lachte zacht toen ze ineens d’r armen weer rond hem deed. ‘Papa.’ zei ze zacht met gesloten ogen. Rojuro z’n hart smolt zowat toen ze hem papa noemde en streelde haar door d’r haren. ‘Mijn kindje.’ zei hij zacht en gaf d’r een kus op d’r hoofd. Ze keken allebei op toen ze één van de wachters dichter hadden horen komen.

ow zo een mooi stukje * snuit in zoakdoek- :'( <3