De Seiretei was overvallen door Vandenreich, hun leider heette Buckbeard en was een vreselijke man. Hij had z’n onderdanen eropuit gestuurd om de Shinigami uit te moordden. Eén van die Shinigami was Kuchiki Nanaho, de dochter van Kuchiki Byakuya, het hoofd van de Kuchiki familie en kapitein van de zesde divisie. Er stonden tranen in haar ogen, doordat ze haar vader net had gezien. Vermoord door één van de Vandenreich. Ichigo stond bij hem, maar ze kwam niet dichter, omdat ze verstijfd stond van de schok dat haar vader zo was toegetakeld.
Ze had ook te horen gekregen dat de Hoofd Kapitein was vermoord en dat Shunsui, één van haar beste vrienden, nu als Hoofd Kapitein was benoemd. Ze was bang en was helemaal alleen in de Seiretei tussen al die Vandenreich, tenminste, ze had het idee dat ze alleen was. Haar geliefde, Yumichika, en zijn vriend Ikkaku had ze namelijk ook nog niet gezien en Jushiro niet, Shunsui had ze wel gezien en zag daardoor ook dat hij een vreselijke wond aan z’n rechteroog had. Alleen zag ze Buckbeard bij hem en rende weer weg. Ze had geen idee waar ze naartoe moest. De Vandenreich zouden het zeker door hebben als ze uit de Seiretei zou proberen te ontsnappen en ze wilde haar vrienden hier niet aan hun lot over laten.
Na een tijd gerend te hebben, struikelde ze over haar eigen voeten en viel op de grond. Ze snikte zacht en keek toen op, waardoor ze één van haar vrienden, Zaraki Kenpachi, zag liggen. Blij dat ze eindelijk iemand zag, stond ze snel op en rende naar hem toe, maar ze stopte gelijk toen ze zag hoe erg hij toegetakeld was. ‘Ken-chan!’ gilde ze en rende naar hem toe. Ze knielde langs hem neer en tranen drupten neer op de brede borstkas van Zaraki. Hij opende knipperend z’n ogen toen hij druppels op z’n borst voelde en er verscheen een glimlach op z’n gezicht toen die Nanaho zag. ‘Ik ben blij dat jij nog ongedeerd bent.’ zei hij zacht en kreunde even toen ze z’n bovenlichaam in d’r armen nam, waarna die haar met een glimlach aan keek. ‘Iedereen. Iedereen is weg. Ik ben helemaal alleen. Ik ben zo blij om jou te zien.’ zei ze angstig en de tranen rolden over haar wangen. ‘Ik ben zo bang.’ fluisterde ze toen en liet haar voorhoofd tegen Zaraki z’n borst rustten. ‘Je bent niet alleen.’ zei hij zacht en deed z’n armen rond het meisje dat troost bij hem zocht. ‘Ik ben bij je.’ vervolgde hij en voelde dat ze haar armen onder hen beide vandaan haalde en zich liet rustten op z’n borst. Met betraande ogen keek ze op naar hem en hij keek met een zachte blik terug naar haar. ‘Wees niet bang.’ fluisterde hij en streek met z’n ruwe hand langs d’r gezicht. ‘Ik zal je beschermen met al de krachten die ik nog heb en tot de laatste adem uit me is verdwenen.’ zei hij zacht en zuchtte even toen ze hem knuffelde. ‘Jij gaat niet dood, toch Kenny? Jij kan niet, doodgaan.’ zei ze en hij streek teder met z’n vingers door haar haren. ‘Ik ga niet dood, Nana. Dit is nog niks.’ zei hij met een grijnsje, maar het was wel zichtbaar dat hij last van z’n wonden had. ‘Misschien ben jij nog de enige die in leven is van mijn vrienden, mijn vader is, hij is, hij is vermoord en ik weet niet waar de rest is.’ zei ze en keek weer op naar hem.
Hij wist al dat haar vader niet meer leefde, doordat hij op een gegeven moment zijn spirituele kracht niet meer kon voelen. ‘Het spijt me van je vader.’ zei hij zacht en keek met een medelevende blik naar haar.
Nanaho haar ogen werden plots groot, doordat ze stemmen hoorde en keek op, waardoor ze één van de Vandenreich zag. Snel activeerde ze haar Shunpo en verdween, maar ze was net te laat, doordat die Vandenreich haar nog net had gezien. ‘Daar!’ riep hij en er kwam er nog één, alleen die zag niets. Met een droge blik keek hij naar z’n vriend. ‘Dit is geen tijd voor grapjes, Max.’ zei die boos en gaf de jongen, die waarschijnlijk Max heette, een stoot. Boos keek Max naar z’n vriend. ‘Ik zweer je! Ik zag twee van die Shinigami!’ zei hij, maar z’n vriend was al door gelopen. Mopperend liep die er maar achteraan.
Ergens bij een paar bomen, waren geluiden te horen van iemand die van tak tot tak sprong. Het was Nanaho die met Zaraki op haar steunend zich snel via de bomen voortbewoog.
Plots schoot er een pijl vanuit de bosjes richting de twee vluchtende Shinigami en belandde recht tussen Nanaho haar schouderbladen. Ze sloeg een kreet uit en viel uit de bomen op de grond. Zaraki had z’n armen snel beschermend rond haar gedaan om de klap op te vangen en keek met een frons naar haar. ‘Nana! Nanaho!’ riep hij angstig en merkte toen de Quincy pijl op die recht tussen haar schouderbladen stak. Hij werd plots overspoeld door woede en voelde de tranen in z’n ogen brandde. Zij mocht niet doodgaan.
Zij was de enige die iets goeds in hem had gezien en hem vertrouwde. ‘Nanaho!’ sloeg hij in een pijnlijke kreet uit en keek met woede in z’n ogen op toen die een stem hoorde zeggen: ‘Ik wist dat ik het me niet verbeeld had. Wat dachten jullie te doen? Ontsnappen?’ ‘Jij.’ gromde hij en stond op. Maximilio, de Vandenreich, moest lachen door het vertoon van Zaraki. ‘Wat wilde je doen, Shinigami? Je kleine vriendinnetje wreken?’ zei Max spottend, maar verdween toen Zaraki op hem af kwam. Ze stonden nu beide op de takken in de bomen. De kapitein van de elfde divisie had z’n Zanpakuto uit de schede gehaald en keek vernietigend naar Max, die voor hem stond. Zaraki verdween in shunpo, maar net toen die de Vandenreich wilde slaan, verdween die met een valse lach. Hij verscheen wat verderop, maar hoorde toen achter zich: ‘Te langzaam.’ Met grote geschokte ogen, keek hij achter zich en voelde toen een vreselijke pijn door z’n lichaam gaan, waarna alles zwart werd en hij met een plof uit de boom viel. Zaraki heeg nog even en toen hij weer rustig was, sprong hij uit de boom, waarbij hij langs Nanaho landde.
Hij was alleen te laat. Ze was al gestorven. Er verscheen een kleine glimlach op z’n gezicht. ‘Ik zie je, aan de, andere kant.’ zei hij zacht, waarna die al de kracht uit z’n lichaam voelde vloeien en eerst op z’n knieën viel, waarna die langs het Kuchiki meisje levenloos op de grond viel. Dat laatste gevecht was teveel voor hem geweest.
Yumichika had samen met Ikkaku weten te ontsnappen en rende nu over een pad langs verscheidene bomen, maar toen hij twee lichamen op de grond zag liggen, stopte hij verstard. ‘Nanaho!’ gilde hij toen hij zag dat het z’n geliefde en z’n kapitein waren. Hij rende zo snel als hij kon naar hen toe en liet zich op z’n knieën langs haar vallen. Tranen gleden over z’n wangen en hij nam Nanaho in z’n armen, waarna die haar huilend in z’n armen hield. ‘K-kapitein.’ zei Ikkaku toen en knielde zich neer langs het lichaam van z’n kapitein. Yumichika keek ook op en keek met tranen in z’n ogen naar z’n kapitein. ‘Waarom? Waarom nemen ze ons iedereen af?’ vroeg hij zich hardop af en richtte z’n blik op z’n vriend, waarna die op stond met het levenloze lichaam van Nanaho in z’n armen. ‘We kunnen ze beter naar Hoofd Kapitein Kyoraku brengen. Dan kunnen ze begraven worden.’ zei hij zacht en Ikkaku knikte. Hij ondersteunde het lichaam van z’n kapitein en beiden verdwenen ze met shunpo. Bij de grote deur van het hoofdkwartier aangekomen te zijn, klopte hij aan. De deur werd open gedaan door een lid van de eerste divisie, maar die schrok toen die zag wat Yumichika en Ikkaku in hun armen hadden. Snel liet hij ze binnen en escorteerde hen naar de kamer waar de Hoofd Kapitein zou zitten. ‘Wacht hier.’ zei de jongeman en opende de deur van de kamer. ‘Hoofd Kapitein. Vijfde zetel Ayasegawa en derde zetel Madarame van de elfde divisie hebben slecht nieuws voor u meegebracht.’ zei hij en de oudere man richtte z’n blik op de jongen. ‘Laat ze binnen.’ zei hij en de twee werden binnen gelaten. De man sprong gelijk op toen hij zag wie Yumichika in z’n armen droeg. ‘Nee. Nee, zeg me dat het niet waar is.’ zei hij. De fijne jongeman met de zwarte boblijn en de veren bij z’n ogen, liep met z’n blik naar de grond gekeerd naar hem toe, waarna die op keek naar Kyoraku. ‘Het spijt me.’ zei hij zacht. Het leek alsof Kyoraku geen adem meer kreeg en wankelde naar achteren, waarna die tegen z’n bureau aan viel. Hij bleef daar even zo staan om het even op zich in te laten werken. Met tranen die zich onder z’n ogen ophoopten, keek hij op naar de twee jonge Shinigami. ‘We moeten haar begraven. We moeten hen begraven.’ zei hij en richtte z’n blik toen op Ikkaku die met het lichaam van z’n kapitein op de grond zat. ‘Ik zal iedereen op de hoogte brengen van dit verlies.’
Hij activeerde een kido dat hij met iedere shinigami die nog in leven was, in contact kon komen en zei: ‘Nog niet zo lang geleden zijn door vijfde zetel Ayasegawa en derde zetel Madarame van de elfde divisie de lichamen van Kuchiki Nanaho en Zaraki Kenpachi gevonden. Gelieve iedereen die het ziet om te komen, hier in het hoofdkwartier te verzamelen voor de voorbereiding van hun begrafenis en nog hun laatste respect te tonen aan de twee gevallen shinigami.’ Na het bericht keek hij met een triestige frons naar de grond.
Ukitake Jushiro was zo snel als hij kon naar het hoofdkwartier van de Seiretei toen hij het bericht had gehoord. Alle drie de shinigami die in de kamer waren, richtte hun blik op toen ze snelle voetstappen hoorden en Yumichika richtte z’n blik met een frons naar Jushiro toen die hem zag.
Hij knielde zich neer, met het levenloze meisje in z’n armen en Jushiro kwam naar hem toegerend. ‘Nee. Iedereen, maar niet… Nanaho.’ zei hij en knielde zich neer langs z’n kleine vriendin. ‘Het spijt me, Jushiro.’ zei Yumichika zacht en liet Nanaho in Jushiro z’n armen liggen. ‘Mijn kleine meisje, nee.’ zei hij, terwijl er tranen over z’n wangen gleden en hield haar dicht tegen zich aan. Met ogen die gevuld waren door tranen, keek hij naar het meisje dat levenloos in z’n armen lag en hoopte dat ze haar ogen open zou doen en dan iets zou zeggen, maar hij wist dat dat niet zou gebeuren, doordat ze niet meer leefde. ‘Het spijt me zo, Jushiro.’ zei Yumichika, bijna huilend. Met een zachte blik keek hij op naar de fijne jongeman en schudde z’n hoofd, waarna die z’n arm rond hem deed en hem z’n hoofd tegen z’n schouder liet rustten. ‘Jij kon er niets aan doen, mijn jongen.’ zei hij zacht en liet de jongen bij zich uithuilen. Hij wreef troostend over z’n arm en richtte z’n blik met een verdrietige frons naar Nanaho.
De hele elfde divisie had zich verzameld rond het lichaam van hun kapitein en ze hadden allemaal tranen in hun ogen. Ikkaku had zich afgezonderd en staarde naar buiten. Die Vandenreich zullen boeten voor wat ze van hem af hadden genomen, z’n kapitein en de geliefde van z’n beste vriend.
De dag van de begrafenis brak uiteindelijk aan en het lichaam van Nanaho en die van Zaraki waren ieder in een eigen kist gelegd. Nanaho werd begraven op de Kuchiki begraafplaats, bij haar moeder en Zaraki op de begraafplaats van de Seiretei. Ze begroeven eerst Nanaho. Er was een grafsteen voor haar gemaakt met erop:
‘’Ter herinnering aan Kuchiki Nanaho.
Lid van de nobele Kuchiki familie.
Gewaardeerd lid van de Shinigami,
en geliefd onder haar vrienden.
Rust in vrede.
1993 – 2013’’
‘Nanaho was voor ons allemaal heel bijzonder. Ze had een goed hart en bracht altijd op iedereen z’n gezicht een glimlach. Het doet ons zeer om nu afscheid van zo’n geliefd lid van de Shinigami afscheid te moeten nemen. We zullen haar missen en altijd koesteren in ons hart.’ zei Shunsui tegen iedereen die bij haar graf stond. Nanaho haar broer, Jeiku, stond er ook bij en stond huilend, net als de anderen die bij haar graf stonden, naar d’r graf te kijken. Hij had een foto van haar, waar ze op lachte, erbij geplaatst en er nog een aantal van haar favoriete spulletjes erbij gelegd, zoals haar lievelingsknuffel en haar tekenspullen. Eerst z’n vader en nu z’n kleine zusje. Hij kon het allemaal niet goed op brengen.
Toen iedereen naar de begraafplaats van de Seiretei ging om Zaraki te begraven, bleef hij staan en liep dichter naar het graf, waarna hij zich ervoor op z’n knieën liet vallen. ‘Ik had vader beloofd om je te beschermen.’ zei hij gekweld door verdriet en pijn. ‘Ik had daar voor je moeten zijn.’ zei hij en schrok op toen die ineens een hand op z’n schouder voelde. Hij keek op en zag dat Jushiro met een frons naar beneden, naar hem keek. ‘Je moet jezelf er niet de schuld van geven, mijn jongen.’ zei hij zacht. Boos stond Jeiku op en sloeg de oudere man z’n hand weg. ‘Maar het is mijn schuld!’ riep hij uit, terwijl er tranen over de randen van z’n oogleden gleden. ‘Ik heb vader beloofd dat ik haar zou beschermen en ik heb gefaald! Ik had daar voor haar moeten zijn!’ schreeuwde hij tegen de witharige oudere man, maar die verroerde geen spier en keek hem alleen maar met een frons aan. ‘Ik wist niet eens dat ze was aangevallen.’ zei hij en zakte in elkaar in een zielig hoopje. ‘Jeiku.’ zei Jushiro zacht en knielde zich voor hem neer, waarna die hem aan keek. ‘Hier kon je niets aan doen. Er zijn heel veel shinigami dood gegaan, maar bij Nanaho is het zo erg, omdat we allemaal heel dicht bij haar stonden.’ zei hij zacht. Er verscheen een zachte glimlach op z’n gezicht toen hij de jongen z’n armen rond zich voelde en hem hoorde huilen. Hij zei niets en liet de jongen alleen maar bij zich uithuilen.
Z’n blik richtte hij even op naar het graf van z’n kleine vriendin en zuchtte. ‘Jushiro.’ hoorde hij Jeiku toen tegen hem zeggen. ‘Ik weet dat vader aan je heeft gevraagd of je een oogje op Nanaho wilde houden als hij niet meer leefde, maar nu mijn zus en vader allebei niet meer leven. Zou je…?’ zei hij en durfde het de oudere man bijna niet te vragen. Met een verdrietige frons keek hij de man aan. ‘Ik zal me vereerd voelen om vanaf nu op je te letten, Jeiku.’ zei hij zacht en voelde toen dat Jeiku z’n armen weer rond hem sloeg, maar nu steviger. Jushiro wreef met z’n hand troostend over de jongen z’n rug en liet z’n blik weer terug rustten op de grafsteen van Nanaho. ‘Slaap zacht, Nanaho.’ zei hij zacht en stond toen op, waardoor Jeiku ook op stond en ze vervolgens samen naar de begraafplaats van de seiretei te gaan om Zaraki z’n begrafenis bij te wonen.
