Groep 1 ~ Jamie Lindenterwijl Yaden wegliep, bleef Jamie hem aankijken tot hij de grot uit was. Daarna draaide hij zich naar Kira en fluisterde in haar oor. 'Misschien heeft ie helemaal geen interessant leven.' hij lachte daarna stilletjes en ging met een schuddend hoofd weer recht zitten. De kalkoen was in de tussentijd al helemaal op, en het vuur begon te verzwakken, waardoor de grot steeds donkerder werd. Jamie keek naar buiten op te zien waarom. Hij zat namelijk met zijn rug naar de opening en hij had niet gemerkt dat het al donker was buiten. 'Oh dang de tijd vliegt hier.' zei hij sarcastisch, net iets te hard zodat Yaden het zou horen. Het was wel plagerig, niet boos bedoeld. Het vuur knapte en er vlogen vuur kooltjes vanaf. 'Misschien wel slim om..' hij raapte zijn stokje op en pokte erin, 'Om het vuur aan te laten.'
-3 dagen later-
Het was ongeveer midden op de dag. de zon stond hoog en er was geen wolkje te zien. Wat ook nog eens betekende dat het facked up warm was. De groep was nog steeds bij de grot. Jamie had 2 dagen van tevoren gekeken hoe het ging bij de andere groep en zag dat meerendeel weg was. Er waren misschien nog maar 8 of 9 mensen te zien, die allmaal doelloos rondliepen en/of zachtjes aan het huilen waren. De rest was gewoon.. weg. 'Vast en zeker het paradijs aan het zoeken in deze arena...' he snorted. 'Good thing we have it though.'
Nu, 2 dagen na dat gene, zat jamie bovenop de ingang van de grot. Hij was de enige die er kon komen. Die nacht was er iemand te dicht bij de grot gekomen en Yaden vertrouwde het niet.. dus hier was hij, zittend met zijn benen over de rand zodat je alleen twee bungelende benen zag als je ín de grot zat. Het was vervelend want hij zat er nu al sinds die ochtend, en hij begon enórm verveeld te zaken. Hij zag Newt beneden zitten bij de rivier. 'Oi! Stoorzender!' riep hij naar beneden. 'Ik hoop dat ik hier niet voor niets zit, anders krijg je een kwade Jamie op je ijs donder en dat wi je niet!' Hij zuchtte toen Newt alleen terug zwaaaide. 'Dammit Rocky.' zei hij tegen zichzelf.
Meryl'Vechten ?' ze keek verbaasd naar Kira. 'Nooit over nagedacht eigelijk. Ik denk het wel aangezien ik iemands vervelende gedachtens naar voren kan halen en die vast kan houden zodat de persoon langzaam gek wordt.' ze was stil. 'Naar om aan te denken trouwens hey.. zoiets iemand aandoen is cruel!' Ze keek hoe Jamie iets riep en keek ook best wel geirriteerd op hem. 'Maar het lijkt me wel cool om met je te trainen, kan nooit kwaad toch.' ze glimlachtte breed naar Kira en knikte een keer.
-3 dagen later-
Zij en Kira zaten op een grote boomstam die ergends vlak bij de zijkant van de grot lag. De zon scheen vel op Meryl's haar, waardoor het as wit leek. Ze zaten in kleermakerszit tegenover elkaar, en Meryl had een enorme lach op dr gezicht. Ze was door Kira's geheugen aan het kijken alsof het een flipboekje was. Dit was een soort van part of de training die ze de dag daarvoor begonnen waren. Meryl was al 2 staps verder gekomen though. Ze kon nu zonder moeite iemands herinneringen bekijken en naar 1 bepaalde herinnering gaan die ze graag wilde zien. Ook kon ze nu veel gemakkelijker met iemand praten in haar hoofd. Zij en Kira keken soms naar hoe Jamie op de grot zat, zijn hoofd tegen zijn borst aan en zijn benen dansend. 'Kijk hem nou... verveeld als een nieuwe wachter die wacht tot er iets gebeurt.' zei ze met een prul mondje.
Groep 2 ~ Lyralinn Dulanaigh-3 dagen later-
Ze sloop tussen de bomen door met haar boog in haar handen. er rustte een pijl op en haar ogen en oren waren gespitst. Ze was met haar hunter groep de bossen ingegaan omdat ze eten nodig hadden. In de 3 dagen sinds dat ze gearriveerd waren was er veel gebeurt. De speurders waren nog een keer naar de open plek gegaan en zijn erdoorheen gekomen, om erachter te komen dat aan de andere kant een enorm ravijn is. Ze wist er niet veel van aangezien ze het zelf niet gezien had.
De tweede dag though, kwam er een nieuw fenaminon langs. Eentje waarvan iedereen nog geschokt is. Het begon te regenen en zoals normaal, zette iedereen alles neer om het op te vangen voor water. Alleen het moment dat het de waterflessen raaktte, veranderde het is een dikke, pikzwarte siroop. Een paar mensen hadden het per ongeluk gedronken en Lyralinn zou er alles voor geven om niet nog eens ziets verschrikkelijks te zien. Het was erschíkkelijk. Dat was niet eens een goed woord ervoor. De mensen die het gedronken hadden, hun huis werd doorzichtig. Je kon alle organen zien en al het andere wat binnenin iemand zat. Dat niet alleen, ze kregen stuiptrekkingen, ze gingen confusen en de organen werden rot van binnen terwijl iedereen het kon zien maar niemand kon er iets aan doen.
Het heeft sinds dien ook niet meer geregent, waardoor ze nu in watersnood zaten. En dat leidde weer tot te weinig eten, and here she was, met haar groep wee terug in de bossen. Ze vond het niet erg though, ze vond het heerlijk om even weg te zijn van de rest en om lekker tussen de bomen door te lopen. Het eten zoeken was een ander probleem though. Het leek alsof de beesten wisten dat er op ze gejaagd zou worden. Er was er geen een te zien en de zon stond al hoog, waardoor Lyralinn wist hoe laat het ongeveer was. Haar groep, nu bestaande uit 2 andere mensen, twee mannen, waren al 3 uur aal het zoeken en hadden al een enorm stuk afgelopen.
Het moment dat ze iets zagen hadden ze het ook geraakt. De oy die er door hun heen gingen.
'Nou... laat ons eens gaan kijken.' zei ze en ze liep naar e eekhoorn die ze hadden neegeschoten. Het was niet veel maar het was iets. In ieder geval genoeg voor 4 mensen? Als ze zuinig zouden doen in iedr geval. Ze zchtte. 'Oke,, Rory.. neem hem mee, we gaan verder.' zei ze tegen een jongen die heel de tijd keek alsof hij op janken stond. Hij knikte snel en bond de eekhoorn aan zijn riem.
Groep 2 ~ Griffyn McLeanGriffyn lag in het hoge gras met zijn gezicht naar de lucht gericht. Hij verdween zowat is het grass zo hoog was het. Hij had zijn ogen gesloten en nog steeds zag hij de brightness van de zon die pal boven hem stond. Scott lag naast hem, ongeveer in dezelfde positie. Hij was de eerste die een enorme zucht uitbracht, eentje van verveeldheid en irritatie. Griffyn opende zijn ogen en zonder dat hij iets kon zien keek hij naar Scott. 'Dude... you okey?' vroeg hij en Scott lag een sarcastische lach. 'Yeah... al sinds 6 uur s'ochtends rondrennen als een gek, doen wat andere je zeggen te doen en nergens komen.. yeah ik ben oke.. jij?' Griffyn keek weer naar boven, zijn ogen bijna dicht terwijl hij naar boven keek. 'I'm fine.' was het enige wat hij zei. Scott had inderdaad gelijk, rondrennen als een gek al heel de dag en nergens komen was nou niet echt zo heel erg motiverend. Hij keek naar de andere kant dan van Scott en zag Tommy staan. Hij keek uit over het ravijn met zijn handen op zijn heupen. Je kon gewoon zien dat hij enorm erg in gedachten was.
'Tom ziet er in ieder geval niet verveeld uit.' zei hij. 'Hah.. Still dont want to switch shoes with him though.' Antwoorde Scott. Griffyn lachtte en ging moeizaam rechtop zitten en wreef in zijn ogen. 'Well blij dat het grass niet afgeeft though,,, anders worden we smurven!' hij keek naar zijn handen. Ze waren namelijk weer in het blauwe gras. Ze waren alwéér het ravijn en alwéér konden ze niets doen. Grifyn, Scott en zelfs de tweeling wist niet waarom. Tommy deed geheimzinnig en wilde niets los laten, zei dat hij moest 'denken' ofzo...
Het ravijn dat ze gevonden, een dag geleden, was diep. Te diep eigelijk. Het einde was niet te ien en als ze er iets in gooide hoorde ze niets. voor uren lang niets... Griffyn vond het eng in het begin... nu niet meer, nu verveelde hij zich alleen en hooptte dat ze snel terug zouden gaan naar de rest van de groep. De gebeurtenissen van laatst had de groep niet veel goed gedaan en hij voelde zich hulpeloos om niets te kunnen doen. Maar hey... what could you do about it??
Groep 3 ~ Finnegan O'RéanEr waren 3 dagen voorbij gegaan en in die drie dagen was er om het zachtjes uit te drukken.. bíjna niets gebeurt. Er waren een paar mensen die door het bos gelokt werden en niet meer terug kwamen. De andere mensen waren te bang om te gaan kijken.
Finnegan en Katy hadden het zich gemakkelijk gemaakt in de tent. Een plekje voor hen alleen. Het was niet echt veel, gewoon hun twee bedden naast elkaar eigelijk, alleen sommige mensen dachten nu serieus dat ze samen iets hadden. Finnegan vond het niet echt erg though. Als hij zelf maar wist wat er aan de hand was dan vond hij alles goed.
Wat hij dus frustreerend vond, was dat de nieuwe jongen, degene die hij uit het bos had gehaald, nog geen woord gezegt had. Nog helemaal níets. De man had gelijk hedan en de jongen was de volgende ochtend wakker geworden. Nu zat hij nog steeds op dezelfde plek, met zijn rug tegen de muur aan en met een steen in zijn handen waar hij een soort van tekening op aan het maken was. Finnegan kon niet zien wat het was want elke keer as hij dichterbij kwam had de jongen er een handje van om hem alleen maar aan te kijken alsof hij een verdwaalde hond was, waardoor Finnegan zoiets had van laat maar. Dus hij zat daar maar, met zijn steen en bijtel in zijn handen, en zijn rode haren bedekte zijn ogen zodat je ze niet kon zien.
'Verschrikkelijk als iemand niet praat. Sommige mensen zijn stil maar dit is overdreven.' mopperde hij tegen Katy. Ze zat naast hem en repareerde een deken die kapot was gegaan door een van de kinderen. 'I mean... come on.. het is niet menselijk om zo stil te zijn. Hij is zowat mutant ofzo! Misschien kan hij wel helemaal niet praten. de jongen gaf hem een enorme snelle blik zonder zijn hoofd te bewegen en werkte toen weer verder. Finnegan zuchtte en liet zichzelf ook tegen de muur vallen met zijn handen rustend op zijn benen. 'Wat vind jij ervan Katy?? Want ik weet het niet meer..' zei hij met een zucht, zachtjes zijn hoofd schuddend.
Groep 4 ~ Thalia Amoinn'En nog een keer!' riep Thalia, haar zwaard in haar handen en haar ogen vol vuur. Deze met 'vuur' gevulde ogen stonden gelokeerd op een jonge jongen. Hij had kort haar, zout en peper gekleurt en een hele spitse neus, waardoor hij er sluw uitzag. Hij was aan het heigen en zijn eigen zwaard lag slap in zijn handen. 'Kom op!' riep Thalia weer. '3 dagen en je bent nu al op? Come ooonnn give me somethin' of a fight now will ya!' Ze draagde hem uit en hij rende weer naar haar toe, met een enorme battlecry. Thalia kon hem zo gemakkelijk tegenhouden dat hij op zijn kont in het gras viel. Ze maakte tik geluidjes met haar tong en keek op hem neer, zwaard in een epic positie naast haar. 'Kijk nou toch eens, wat hebben we hier? Verslagen door een meisje hue?' vroeg ze plagerend en met een kwade rand eraan. Ze boog voorover zodat hij wel naar haar móest kijken. 'Denk de volgende keer beter na voordat je een meisje uitscheld jah. Wie weet ben je wel langer bezig dan 3 dagen.' Ze haf hem een klap om zijn oren en liep weg, zwaard weer in haar schede doende. Kevin was haar eind doel en ze ging naast hem tegen de boom aan staan met haar armen over elkaar heen. 'En.. hoe is het met onze bliksem boy?' vroeg ze. Kevin kon weer, na 2 en een halve dag gezeten te hebben, eindelijk weer op zijn benen staan. Rennen ging nog niet maar het was niets. In ieder geval was Thalia er enorm blij mee aangezien ze nu zeker wist dat ze niet iets permanent kapot had gemaakt. 'Nog iets van onze vriend Dandy gezien?' De wind ging door haar haren alsof zelfs het weer het niet leuk vond dat ze over hem begon, maar ze moest het weten. Na de eerste nacht had Dandy zich niet meer laten zien, en hij was nog steeds spoorloos, wat haar onrustig maaktte. Hij kon overal zijn en elk moment terug komen als ze niet oplette.